Ընծան տանող դեսպանները բանաստեղծին գտան բաղնիսում, ծունկ չոքեցին և երկու տոպրակ փողը յանձնեցին նրան:
Ֆրդուսին, տեսնելով որ շահը իր խոստումը չէ կատարել, ոսկէ թումանների տեղ ուղարկել է արծաթ թումաններ, ծիծաղեց ու դառը ժպիտը երեսին փողը երեք բաժին արաւ, երկու բաժինը տւեց դեսպաններին, մնացածը բաղնիսի ծառային, որ իրան լողացրել էր: Ապա հագնւեց, դուրս եկաւ բաղնիսից, ցուպը ձեռքն առաւ հեռացաւ քաղաքից:
Մահմուդ շահը լսելով այդ մասին, սաստիկ բարկացաւ:
—Բռնեցէք Ֆլդուսուն և փղի ոտների տակ գցեցէք, հրամայեց նա.
Բայց Ֆրդուսին արդէն հեռացել էր մայրաքաղաքից: Թագաւորի բարկութիւնը շուտով անցաւ և նա փոխեց իր խիստ պատիժը:
Հեռանալով քաղաքից, Ֆրդուսին իր բարեկամի մօտ մի նամակ թողեց և խնդրեց որ քսան օրից յետոյ ուղարկէ շահին:
Նամակը ամբողջովին կայ և ահա դրա մի կտորը:
«Ներդաշնակ յանգերով ես երգեցի իմ հայրենիքի անցեալը, չարչարւեցի մինչև ութսուն տարեկան հասակս...և յանկարծ իմ բոլոր փայփայած յոյսերը ոտի տակ ընկան:
