չի կարԵլի հավատալ ու վստահել…
Նրա անմիջական ջանքերով հունվարի 28-ին ստեղծվեց հայկական գումարտակ…
Ախալցխայի գավառում (Մեսխեթում) իրավիճակը կարգավորելու համար Զ. Զորյանը նորանոր քայլերի էր դիմում, ինչպես, օրինակ, փետրվարի 22-ին նրա անմիջական նախաձեռնությամբ Ախալցխայում հրավիրված ազգամիջյան խորհրդի նոր նիստը, որտեղ ներկայացրեց գավառի ծանր վիճակը անիշխանություն, ավազակություններ թուրքերի կողմից եւ այլն, ու հասավ նրան, որ ժողովը որոշեց այդ հարցը դնել նաեւ փետրվարի 26-ին Աբասթումանում տեղի ունենալի թուրքերի համագումարում։
Երբ մարտի 6-ին Ածդուրում (Ածկուր) դարանակալած թուրքերի ոհմակը հանկարծակի համագարկերով թաքստոցներից սպանեց 9 և վիրավորեց 7 հայ անմեղ զինվորականների, Զորյանի գլխավորությամբ քաղաքի վարչությունը միանգամայն ճիշտ որոշում կայացրեց քաղաքում գտնված 200 թուրք գյուղացիների եւ պաշտոնյաների կյանքն ապահովելու համար նրանց առանձնացնել ապահով շենքի մեջ…
Միաժամանակ քաղաքի թուրքական մզկիթը, որը դեռեւս 1917թ. դեկտեմբերի 29-ից պաշտպանվում էր քաղաքային վարչության կոմից, Զ. Զորյանի առաջարկությամբ վերցվեց հատուկ հսկողության տակ քրիստոնյաների հնարավոր պատասխան գործունեություններից կամ թշնամիների պրվոկացիաներից պաշտպանելու համար…
Հետագա դեպքերն ու իրագործությունները ցույց տվեցին, ապացուցեցին, որ Ախալցխայի քաղաքային վարչությունն ու Հայոց ազգային խորհուրդը Զ. Զորյանի գլխավորությամբ, ճիշտ, խելացի ու հեռատես քաղաքականություն էին վարում։
Ածղուրի թուրքերը շատ էին անհանգստացած Ախալցխայում գտնվող ցեղակիցների ճակատագրով։ Նրանք այդ մասին անընդհատ զանգում էին Զորյանին եւ խոստանում Աբասթումանի ու Ածղուրի հայերի ել վրացիների փոխանակում վերոհիշյալ թուրքերի հետ։ Քաղաքի վարչությունն ու Հայոց ազգային խորհուրդը թուրքերին անվտանգ դուրս հանեցին քաղաքից, սակայն թուրքերը իրենց սովորության համաձայն դրժեցին խոստումը եւ չազատեցին Աբասթումանի եւ Ածղուրի հայերին ու վրացիներին։ Թուրքերի այս խաբեությունը հաստատում է նաև մուսավաթական կուսակցության ներկայացուցիչ Ալի Ասար Նաջաֆովը («Շարժում» 1918թ. թիվ 20)։
