Հայր է, հայ ու տարագիր հայր մը, որ
օտարութեան յանձնուած, օտարութեան յանձնած է
նաեւ իր արիւնին առաջին պտուղը, որ օտար
մայթերու վրայ հասակ առնելով ենթակայ Է
կորսնցելու իր լեզո՛ւն, այսինքն, իր
ինքնանպաշտպանութեան ամէնէն վստահելի զէնքը։ Բայց
բանաստեղծը, ինքը, ունի՞ միջոցը օտար ալիքներու
դէմ պաշտպան կանգնելու իր զաւակին։ Իրը
պատգամի մի փոխանցումն Է.-
|
Ահա վերջին համարը բանաստեղծութեան, երբ
գրողը վերահաս վտանգը կանխատեսելով եւ այդ ալ
աւելի քան վաթսուն տարիներ առաջ, չունենալով իր
զաւակը պաշտպանելու այլ զէնք կը գրէ․-
|
Միթէ՞ հայր մը կրնայ անիծել իր զաւակը։ Հօր
մը անզօրութեան տխուր ճիչն է ասիկա, որ կը բխի
հայ մարդու այլուրային մտածումնէրէն։
17