Էջ:100 Ամեայ Ապրող Բանաստեղծը․ Ալեք Գլըճեան, Թորոս Թորանեան.djvu/17

Հայր է, հայ ու տարագիր հայր մը, որ օտարութեան յանձնուած, օտարութեան յանձնած է նաեւ իր արիւնին առաջին պտուղը, որ օտար մայթերու վրայ հասակ առնելով ենթակայ Է կորսնցելու իր լեզո՛ւն, այսինքն, իր ինքնանպաշտպանութեան ամէնէն վստահելի զէնքը։ Բայց բանաստեղծը, ինքը, ունի՞ միջոցը օտար ալիքներու դէմ պաշտպան կանգնելու իր զաւակին։ Իրը պատգամի մի փոխանցումն Է.-

Ա՛լ քովս ի վեր, քովս ի վե՜ր դուն կ՛ընձիւղիս,
Ես քեզ յենակ փոթորկին դէմ ամեհի.
Երբ շանթաձիգ հրասխնն իյնայ բոց ճակտիս,
Պիտի յիշե՜մ,- ծառն արմատին կը նայի։
Ոյժին փա’ռքն է, տղաս, չի մոոնաս,

Չի մոոնաս։

Ահա վերջին համարը բանաստեղծութեան, երբ գրողը վերահաս վտանգը կանխատեսելով եւ այդ ալ աւելի քան վաթսուն տարիներ առաջ, չունենալով իր զաւակը պաշտպանելու այլ զէնք կը գրէ․-

Կտակս է այս․- մոոցի՛ր ինչ որ քեզ բերի․
Մոոցի՛ր տքուն հսկամներուս վարձն անհաս.
Մոոցի՛ր կրօնս, մոոցիր Աստուածս ալ բարի․․․
Բայց իմ տանջուած հայրենիքըս չի մոոնաս,
Կ՚անիծեմ քեզ, տո՛ւրքըդ չ’ուրանաս,

-Տղաս, չուրանա՜ս..․

Միթէ՞ հայր մը կրնայ անիծել իր զաւակը։ Հօր մը անզօրութեան տխուր ճիչն է ասիկա, որ կը բխի հայ մարդու այլուրային մտածումնէրէն։

17