- Երդում ըրած եմ ուրիշ գիրք չհրատակել։ 1984ի Նոյեմբերին դարձեալ Ամերիկա կը գտնւէի։ Ընկերոջմէս «նոր Օր»ի վարչական պատասխանատու՝ Փայլակ Ահարոնհանէն խնդրեցի որ զիս Անդրէասեաններուն տանի։ Հո՜ն ենր։ Մեր առաջին գործը՝ Ալեք Գլըճեանր կանչելը եղաւ։ Եկաւ։ Նոյն կայտառ, մարդն էր 85ի դռներուն առջեւ․
Նոր ողջագուրում»
- Բայց Ալերքանդր, ըսի, օր իրիկուն չեղած, քու նոր զաւակդ էլուզեմ տեսնել։ Ալ հերթր է9 աղայ հասակէս ք Աելդոնեանէն ի վեր9 ահա ուղիդ րառասուն տարի 1լընէ9 որ րեզմէ նոր գործ մը կը սպասեմ։ Անդրանիկը պատմեց ըրածդ, հիմա շուտ9 անմիջա– պէԱ) կը պահանջեմ անտիպներդ ու մամուլի մէջ լոյս տեսած գործերդ • այո , ա յս վայրկեանիս։ Ձեմ գիտեր ինչպէս եղաւ։ Մեկնեցաւ հնդազանդ երեխայի նման ու բերաւ ձեռրի պայուսակ մը։ Պայուսակը խլեցի դրեթէ ու բացագանչեցի* - Ալ չ1րմ տար♦ իմս են այս պայուսակն ու բովանդակութիւնը անոր։ Եա տ խնդրեց% որ բացատրութիւնն եր տայ։ Այս անգամ քլսոցր ե՚ ս էի։ Անդրէասեանը կը ժպտէր ու կիսէր» - Եէս դար ընկերութիւն ըրի հետը, ղիս չլսեց։ Երկ ու անգամ Ամերիկա եկար զինր համոզեցիր, կեց– ցե՚ս, գնա* եւ ո լզածիդ պէս տպէ։ ծւ ահա այսօր9 կարդ մը յապաւումներով, Ալերս անդր հ*լրճեանի առաջին եւ երկրորդ դիւրերը, որպէս երկուորեակ, միասնաբար կը ներկայացնեմ հանրութեան։ Հիմա խօսրը րո ւկդ է9 ընթերցող^ րայց նախրան 39
