Պահ մը կկենայինք իրենց քով և ուրիշ այրիներ կամ սգավոր մայրեր կջանային մխիթարել հողակույտին վրա լացող մայրն ու զայն հեռացնել իր զավկին գերեզմանեն. բայց ասիկա անկարելի էր. իրենց ցավեն արբեցած, աշխարհը մոռցած ու մեզի համար խուլ դարձած կշարունակեին լալ: Ու երբ հարկադրված կմեկնեինք, իրենց աստիճանական հեռավորություններեն այլևայլ հողակույտերե կլսեինք լացող ու ցավագին երգը.
Բայց ահա բարձրացավ ահավոր աղաղակ մը. ապառաժներ կարծես կճաթեին… մարդկային կուրծքե՞ կելներ այղ ողբը, թե բնությունն իր տարերային զայրույթը կգոչեր. Հաճի Սառան էր իր տանը քով երեք կտրիճ զավակներու հողակույտին վրա…
Մարթինով զարկին գավակս,
Վո՜ւյ, վո՜ւյ, վո՜ւյ…
Որդերու կեր եղար գավակս,
Վո՜ւյ, վո՜ւյ, վո՜ւյ…
Յարալու գլուխդ սև հողին դրիր,
Վո՜ւյ, վո՜ւյ, վո՜ւյ…
Լույս աշխարհը սև հողով ծածկեցին քենե,
Վո՜ւյ, վո՜ւյ, վո՜ւյ…
Մինչ հեռուներեն հետզհետե ավելի մարմրելով կուգա ուրիշ կիներու ձայնը
