Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/118

Ի բացուստ ճոռոմըս խօսիմ,
Եւ ի պատասխանատուութեանըն պահու պապանձեալ կարկիմ.
Ի յելըս արևուն հարուստ երևիմ,
Եւ ընդ երեկըս ունայն դեգերիմ։
Ի յաթոռըս ծերոց բազմեալ,
Եւ խելայեղից կըցորդիմ.
Նընջեմ խեթիւ, և արհաւրօք զարհուրեալ զարթնում։
Զանդաստանըս կամացըս չարաչարըս հերկեմ,
Փոյթ խընամով ի չարիս.
Միշտ անառակ որդիս,
Անդարձ տարագրեալըս,
Անզըղջական զառածեալըս,
Անմըխիթար տըրտմեալըս,
Ինքնագրաւ գերեալըս,
Պետն առաքելոց ընդ Սափիրայի
Ի կենաց գրաւէ,
Զարմանալին քըննութեամբ հոգւոյն՝
Բուրումն ինձ մահու
Ընդ կենացըն քարոզ խառնէ։
Արդ, անաչառք և ինձ կաճառք երջանկացըն,
Եւ ուժգնութեան հրամանի վերնոյն արի սպառազէնք.
Ընդ հրեշտակացըն և մարդիկ,
Ընդ տիեզերաց երկրի և տարերք,
Ընդ անըզգայիցըն և շարժողականք,
Որովք դատեալ միշտ լինիմ տուժիւք լըլկանաց
Յօրինակ և յիշատակ սոսկալեացըն ապագայից.
Իբր հողմով փոթորկի ալեաց
Յաւէտ մրրկեալ կենացըս վըստահութիւն,
Մնայ անկայուն ի հաստատութեանց։
Զոր եթէ ոք իմաստութեամբ ի քնին առեալ
Խուզեսցէ ըզլուղակացըն բազմատեսիլ զանազանութիւն,
Ըզմանունըս փոքունըս ընդ մեծամեծացըն դասեալ,
Որ առանց թուոյ և քանակութեան համարոյ
Թինդըս առեալ անբաւ երամոց
Եռան, զեռան, սըլանան ի մարմինըս ծովու,
Վըկայեսցէ և հաստատեսցէ
Ճըշմարիտ լինել զասացելոցս բանագրութիւն։