Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/139

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Բայց է՞ր չ՚ յիշեմ զոր ի մօտի
Դեռ յերեկեան ժամանակի.
Գագի´կ պիտէր Բագրատունի
Ի՚Ատրներսեհ Բագրևանդցի։
Կամ տիրահայրն իմ հրաշալի
Գրիգոր հըզօր Պահլաւունի
Իւր պերճ բանիւքն էր պանծալի
Դրուատ երգել բան տէրունի
Աշխարհալոյս որդւոյն շիրմի
Չափովք տաղի Հոմերովնի։
Կամ հոմանունն իւր Սքանչելի
Փիլիսոփայն Նարեկացի.
Զայն հանճարեղն ես ուզէի
Եւ ինձ ի յօգըն կոչէի.
Զմեր շատ աղէտըս գըրէի
Ի՚ ապագայիցըն թողուի։
Թէ այն որ Մեծն Հայք կոչեցաւ
Ի՚ի Քրիստոսէ ժառանգեցաւ,
Փրկչին խաչիւն հաստատեցաւ,
Նոր Իսրայէլ անուանեցաւ,
Քան զհինըն բարձըր փայլեցաւ.
Հերձուած ի բաց եկաց հատաւ
Ի մեր միջին չ՚երևեցաւ։
Յամէն ազգաց որոշեցաւ
Պարիսպ հրեղէն շուրջ պատեցաւ.
Թո´ղ դարձեալ էր, այլ քանդեցաւ
Կամ գազանաց կոխան տուաւ։
Զոր մարգարէն յառաջ տեսաւ
Յայտնի կացոյց զայս խօսեցաւ.
Այս է այգին, որ տընկեցաւ
Արմատ էառ, հաստատեցաւ։
Իւր բարունակն որ բարձրացաւ
Լերինք ի հովն իւր ծածկեցաւ.
Իւր շառաւիղն ի ծով հասաւ
Ծագ ի ծագէ զամէն կալաւ։
Դարձեալ տիրոջն անպիտացաւ
Բարեկամաց յաչացն ելաւ.
Ցանկն ու պարիսպըն քակեցաւ