Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/150

Տանն եմ մեծի ձեղուն յարկին պարաձգական,
Ոչ յեցեալ յինչ, ոչ սիւնք նեցուկ պարաբառնան։

Քանզի ձըգեաց զիս և պարզեաց որպէս վըրան,
Ոչ պընդելով լարից հնարիւք այլ միայն բան։

ժամանակաց երկարութեամբ ես ոչ հնանամ
Եւ ի գունոյ պայծառութեան չտգեղանամ։

Գոյն իմ աչաց տեսողութեան բաղդատական,
Միշտ հայելով ոչ վտանգին կամ ձանձրանան։

Հողմոց հընչմամբ ոչ տատանիմ, այլ կանգուն կամ,
Յորոտմանէ ոչ սասանիմ, այլ զօրանամ։

Քանզի ի ծոց իմ են սոքա, իբրու ծընան,
Եւ ըստ կամաց իմոց շարժին, չեն ապստամբ։

Ես եմ պատճառ երից սեռից կենդանութեան,
Օդականաց, երկրաւորաց, որ ծովական։

Նոցին մահու դարձեալ լինիմ ես գերեզման,
Եւ յարութեան միոյ բնութեան որ բանական։

Փարթամութեան ամենայնի եմ պահարան,
Որք պատուականք և պանծալիք են առ մարդկան։

ժամանակաց ամենեցուն բաշխողական,
Ոմանց բազում, ոմանց նուազ աւարըս տամ։

Ոչ ի յինէն, այլ ի վերուստ բաժանեցան,
Այն որ գիտէ զօգուտըն տայ որդւոց մարդկան։

Ունիմ առ իս պայծառատիպ մի կարկեհան,
Եդեալ ի լանջ ըստ վակասին ահարովնեան։

Փեսայօրէն ջերմամբ սիրոյ յոյժ ըղձական
Գիրկս արկանէ հարսին իւրոյ խոնաւութեան։