Արւծիւն զայն լըսեց, անկաւ ի ղուսայ,
Ի յօդիցն ի վայր քան զչարխի նետ գայ,
Բըռնէ զագռաւըն ու կու տայ ճէզայ,
Վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ ագռաւուն վերայ։
Ագռաւն է հըպարտ մարդ, որ մէճլիս գայ,
Իմաստուն մարդիքն ի յաչքն ոչինչ գայ,
Թէպէտ որ լինի նա ծանր ամիրայ,
Տան վերայ գըլխոյն, որ լա՜յ, լա՜յ, լա՜յ,
Փոշիման երթա՜յ ու վա՜յ անձին տայ։
Գայլն ու արջն ու աղուեսուկն էին բարըշեր,
Հորեղբայր ու քուերորդիք էին եղեր,
Զաղուեսուկըն միակեց էին օրհներ.
Սո՜ւտ միակեց, սո՜ւտ աղօթրար, սո՜ւտ։
Աղուեսուկըն փողոց իջեր, չուլ մ՚էր ճարեր,
Զայն ծակեր, վիզն անցուցեր, գաւզան առեր,
Երկաթէ քարքաշ հագեր, զքարն էր ծակեր.
Սո՜ւտ միակեց, սո՜ւտ աղօթրար, սո՜ւտ։
Աղուեսն ըզգայլն յարջուն ի քով էր ուղարկեր,
Թէ՝ Վասըն քո զայս ճըգնութիւնս յանձս եմ առեր,
Դու ինձ բաժին չե՛ս ուղարկեր, կոճս է տեռեր,
Կո՜ճս է տեռեր, ծունկս է տեռեր, ծունկըս։
Առաւօտուն, երբ լուսացեր, յորս են ելեր,
Մին մաքի, մին թօխլի և գառ մ՚են ճարեր,
Հոգևոր բաժնարար ըզգայլն են դըրեր.
Ծո՜ւռ դատաւոր, ծո՜ւռ բաժնարար, ծո՜ւռ։
Գայլըն ըզգառն արջուն բաժին էր հաներ,
Ըզթօխլին խեղճ միակեցին ապըսպըրեր.
— Մաքին՝ ի՛նձ,— ասէ,— շատ եմ ժուռ եկեր։—
Ծո՜ւռ դատաւոր, ծո՜ւռ բաժնարար, ծո՜ւռ։
