Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/66

Տեարք տոհմից և իշխանք ամենայն
Երկիւղիւ և սիրով հնազանդէին նըմա։
Ընդ ամենայն երկիր ել համբաւ նորա,
Ի՚ ի ծագս աշխարհի ծաւալեցաւ անուն նորա.
Զի զհնարիմաց զօրութիւն նորա և հանճարեղ իմաստն
Հանդիսաւոր հընչմամբ գովեցին տիեզերք։
Թագաւորըն Յունաց և իշխանքն Հարաւոյ
Տենչանօք խընդրէին տեսանել ըզտէրըն
Եւ յոգնամեծար ողջունիւ ընդունէին
Եւ փառօք պըսակեալ պատուէին մեծապէս։
Ժամանեցին առ ժամայն չարիք մեր
Եւ անզեղջ մոլորութիւնն յանդիմանեաց,
Բարկացուցաք զարարիչըն գործովք մերովք,
Եւ մատնեաց ի կորուստ զնախագահ տէրութեանըն։
Ի բաց մեկնեցան պահապանքըն,
Ի՚ օգնութիւնք վերնայինք հրաժարեցան ի նմանէ,
Զի տէր հեռացաւ յաւուր չարի
Եւ եթող ըզնա կոխան ժանտից։
Լարեաց զաղեղն իւր բանսարկու թըշնամին
Եւ սըրեաց որպէս զսուր ըզնենգիչըս սիրոյն,
Չարաչար խոցոտմամբ հասոյց ի վերայ,
Որպէս յազգին Մովաբու ի գիշերի սատակումըն։
Խարդաւանող խորհըրդօք տարեալ մեկուսի
Եւ անողորմ խոցոտմամբ վիրաւորեաց զվեհազնըն։
Խըրո՛խտ էիր դու ի վերայ ազգաց տիեզերաց
Եւ խորագոյն խոցէիր, որք զքեզ արթնացուցանէին,
Իսկ արդ դարձաւ արփին յայլ ճանապարհ,
Եւ խիզախեցին ի վերայ քո որդիք ծառայիցըդ։
Ծընո՜ւնդ չար, որ մեղաւ նըմա,
Որդի՜ անօրէնութեան, որ չարչարեաց ըզնա,
Անիծիւք պարուրեալ գընասցէ ընդ երկիր
Ել Կայենի երերմամբըն վարանեալ շըրջեսցի։
Կապեսցի՛ն շաւիղք փախըստեան նորա,
Եւ թըռչունք երկնից ճախրեսցեն ի վերայ նորա,
Ագռաւք ձորոց սլասցին ի նըմա,
Եւ գազանք վայրի սպասեսցեն նըմա։
Հո՛ւրն Հերովդէի առաքեսցի նըմա,
Եւ ծընցին ի նըմա որդունք և մըկունք,