(է դար)
ՈՂԲՔ Ի ՄԱՀՆ ՋԵՒԱՆՇԷՐԻ ՄԵԾԻ ԻՇԽԱՆԻՆ
Աստուածային բանին արուեստաւո՛ր հոգի,
Յօրինեա՛ իմաստիւ զտխրական երգմունըս,
Զի սգալի ձայնիւ անդադար ողբասցուք
Ի վերայ դըժընդակ կորըստեանըս մերում։
Բեկո՜ւմըն մեծ, որ եղև Արևելից աշխարհիս,
Եւ աղաղակ կործանման հընչեաց ընդ երկիր.
Ազգք և ազինք լուիցեն ըզբարբառըս իմ,
Եւ երկրածինքս ամենայն ողբասցեն ընդ իս։
Գըլորեցաւ վէմըն կենդանի և հըզօր,
Եւ պարի՛սպն ամրութեան խորտակեցաւ,
Աշտարակըն բանաւոր տապալեցաւ,
Եւ ցանկըն շինութեան խրամատեալ քակեցաւ։
Դարձաւ ի դառնութիւն խաղաղութիւն մեր,
Եւ դըրունք հինից տեղացին ի մեզ.
Զի մեծասքանչ տէրութիւնըն կործանեցաւ,
Եւ հրաշալի պետութեանըն շիջաւ ճառագայթ։
Եկին, հասին ի վերայ մեր անէծք,
Զորս կանխագոյն սպառնայր մարգարէն Եսայի,
Զի զաւուրըս տօնի տէրունեան նըշանին
Դարձուցին մեզ ի սուգ ւ՚ ի լալիւն դառնութեան։
Զանգիւտ կորստեան փորեցին խորխորատ,
Զի զհովիւըն բարի ընկլուզեսցեն ի նմա,
Հոգի մոլորութեան շընչեաց ի նոսա,
Եւ ի նանիր թաքուցին զորոգայթըն մահու։
է՜ր նըստեալ որպէս առիւծ ի մորւոջ,
Եւ լըռեալ՝ ի նմանէն սարսէին թըշնամիք,
