Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/68

Ո՜հ, թէ զինչ գիշեր, խաւար թըխպահոծ
Եւ մարմին անլոյս զդէմ քո մեզ կալաւ
Անփարատ ըստուեր զքոյայնօքս արկեալ։
Ջեռնում յիրաւի, տագնապեալ այրիմ՝
Մինչ զաթոռ քո բարձրագահ ունայն քեւ հայիմ։
Ռա՜հ մխիթարութեան գընացք քո փակեաց.
Ուստի վըշտագին վիրօք աչք իմ
Ծորեն յար զաղբիւրս արտասուաց։
Սիրով քո այրին սիրելիք քոյին,
Եւ զսէր քո անմոռաց ի մըտի ունին,
Ո՜հ, թէ խունկ անուշութեան բուրեալ
Լինեաք քո գերեզմանին։
Վերացաւ մեր թագ, վերացաւ աթոռ,
Եւ փառք վայելչութեան ընդ քեզ թաղեցաւ։
Տիբերական ծոցք՝ Լիբանոս լերամբք
Յագուրդ առնուին քև ի տես։
Միակի ակամբ կալեալ զօձիսըն հողմոյն Հիւսիսոյ
Ըզքեզ միշտ խընդրեն,
Առ ոչ երևելըդ՝ տապարաւ հոնաց
Ըզկոտորումըն նըռնենեաց առնեն։
Րամք թագաւորաց քև սուգ ըզգեցան,
Առագաստք հարսանց խիստ փոշոտեցան։
Ցաւին և ցաւին
Եւ դառն արտասուեն։
Իւծեալ տառապին,
Զերդ ձագամեռ հաւ յանապատ նըստին։
Փութան մերկանալ
Զայս փառք անարգեալ,
Քև ըզսնոտութիւն նորին նոր ուսեալ,
Թէ չունի երբէք ումեք աստ մընալ.
Քաղցր էր զայս ասել ևս և միշտ հեծել,
Բայց քաղցրագոյն ևս ընդ քեզ մեռանել։