Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/97

Գտցէ փրկութիւն սովաւ առ ի յոյս կենաց՝
Յաղօթելն առ քէզ, կեցուցի՛չ։
Եթէ տագնապաւ ոք տարակուսի ի սիրտ խոցիցի,
Քաղցրութեամբ քո՝ սովաւ ապրեալ ողջասցի՛։
Եթէ անքաւելի կորստեամբ պարտեաց՝
Յանդունդս ոք խորոց իցէ ընկլուզեալ,
Եկեսցէ՛ ի լոյս կարթիւ այս հնարից՝
Քև պատսպարեալ։
Եթէ թմբրութեամբ խաբից խաւարին գործոց
Իցէ ոք վնասեալ,
Զօրասցի անդրէն վասն քո, միայն ապաւէն,
Ի քեզ ապաստան եղեալ։
Եթէ պահպանակն վստահութեան զանձն ուրուք լքցէ,
Ընկալցի այսու միջնորդիւ ձեռն քո զնա՝
Ամփոփեալ ի նոյն հաստատութեան։
Եթէ ամայի ի զգուշութենէ պահողացըն
Ոք դեգերեսցի,
Սպասեսցէ՛ սովիմբ առ ի նոյն դարձ նորոգողիդ։
Եթէ սարսուռ դիւային ջերման՝
Դողութեամբ ինչ զոք խռովեսցէ,
Սթափեսցի՛ ի սոյն յայս նշան խոստովանեալ
Եւ երկրպագեալ խաչիդ խորհրդոյ.
Եթէ անօրէնութեան մրրիկ խորտակիչ հողմոյ
Յանկարծ բախեսցէ զհաստուածս մարմնոյ շինուածոյ մարդոյ՝
Յերկրային ծովուս,
Հանդարտեսցի անդրէն ղեկաւ այս թևոց
Ի քեզ պատկանեալ։

Ե.

Եւ արասցես լինել դեղ կենաց
Առ հնարս ցաւոց հոգւոց և մարմնոց քոց ստեղծուածոց՝
Զայս կարգեալ սահման ողբոց մատենի՝
Սկզբնեցելոյ յանուն քո, բարձրեա՛լ։
Զսկսեալս իմ դո՛ւ կատարեա.
Եղիցի հոգի քո խառնեալ ի սա.
Շունչ զօրութեան մեծիդ միասցի
Ի քո ինձ շնորհեալ ստեղծաբանութիւնս.