− Բռնի էս ճանապարհը, գնա՜, գնա՜ ու չի վերջանա։ Աշխարհը մեծ է, աշխարհը ծայր չունի։
Բրուտ Ավագը ինձ հողե փարչ է տվել և հողի մարդու օրհնություն։
− Ծարավես՝ կխմես։ Կուռդ դալար մնա...
Գիշերն անձրև է եկել, խոնավ է գետինը։ Կառքը աղմուկ չի հանում։
Ընկղմվում է Դրնգանը, քարերը ծածկում են մեր արևոտ թաղը, միայն գետափի տներն են երևում և ընկուզենիները։ Եվ ինչքան բարձրանում ենք, այնքան խոյանում է Ցից քարը։ Նրա տակն են բրուտների քարանձավները։
Երեկոյան հորթերն եկան, նրանց հետ հորթարած Անդոն։
— Գնո՞ւմ ես։
− Հա՛։
− Գնա՛։
Տխուր է Անդոն։ Հոգնել է, բայց չի գնում տուն։
− Էգուց հորթերն էն կուռը կտանեմ...
Կառքը բարձրանում է։ Սարի վրա ամպ է նստում։ Մեր թաղը չի երևում։ Շուտով այս ամպը կիջնի սարի վրայով և կփռվի մեր ձորերի վրա։
Մեկն ամպի միջից վազում է, ձեռքով անում, կանչում է։ Զարմացած կառապանը քաշում է ձիերի սանձը։ Կառքը կանգնում է։
− Անդո՛,− և դուրս եմ թռչում կառքից։
Գյուղի երեխաները երբ հրաժեշտ են տալիս, ոչ համբուրում են իրար, ոչ ձեռք են սեղմում։ Նրանք նայում են իրար, ինչպես մունջ մարդիկ։ Հեռացողը հեռանում է, ով մնում է տեղը, նայում է նրա հետևից մինչև սարի հետևն անցնի կամ իջնի ձորը։
Կառապանը մեզ բաժանեց։
− Ճանապարհին կուտես,− և Անդոն իր տոպրակից հանում է բոված սիմինդր, որ ամեն առավոտ պատրաստում է Անա զիզին։
− Ունեմ, քեզ պահի...
− Չէ՛, իմը ա՛ռ,− և գլորվում են անիվները։
Ամպը կախվում է, Անդոն ու մեր հորթերը կորչում են ամպի մեջ։ Ձորը լցվում է կաթնագույն ամպերով։ Թաց գետինը խլացնում է վազող ձիերի դոփյունը։ Իսկ կառքը գնում է. լսվում է զանգակների ծլնգոցը, կարծես աղջիկները մանր ծափ են տալիս։
Հոգնածությունը նինջ է բերում։ Գլուխս հենում եմ մեկի տաք թևին։ Քնում եմ, ինչպես ծիծեռնակի ձագը մոր թևի տակ։ Երազում կառքը ամպերի վրայով է թռչում, դեպի խոր երկինքը։
