Էջ:Axel Bakunts, Collected works, vol. 1 (Ակսել Բակունց, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/120

քանի արևմուտը մոտենում է, այնքան նա քայլերն է շտապեցնու։

Եվ մայրամուտի վերջին պահին ագահությունից բոյով մի մեկնվում է, որ իր պառկած տեղն Էլ զավթի։

Նախրապանը առակն ավարտեց ու մահակն առավ, որ գնա։

Մեկ էլ նայեց ինձ և ասաց.

— Հենց էն պառկած տեղն ա մնալու իրան, զորբա Օսեփին...