Ու սարսափով, վախից զգույշ կոխելով, ցատկում ենք քարից քար, ընկնում գետափի բանուկ ճանապարհը:
— Անդո՛, քեղն ո՞վ է տնկում։
— Օձը,— լրջությամբ և մեծի շեշտով պատասխանում է ընկերս։ Եվ համոզումը, որ օձը հողի մեջ թաղում է քեղի սերմը, ինչպես զիզին՝ կոտեմը, ու հետո ծլում և մեծանում է լայնեզր, ճեղքված տերևներով քեղը, որի տերևի կպած տեղը մրմռում է,— այդ համոզումն արմատանում է իմ մեջ։
— Անգո՛ էդ քեզ ո*վ է ասել։
— Չոլախ Եգորը։
— Բա նրան ո՞վ է ասել:
— Ո՞վ պիտի ասի։ Իրա գլխիցն է դուրս բերել։
Ու Նեղը չհասած, շորներս հանում ենք, կռնատակին դրած վազում։ Արդեն փրփուրների միջից մեզ են կանչում արևից խանձված մանուկները։
Անդոն քարից գցում է իրեն, օդի մեջ պտույտ անում և թաղվում փրփուրի ամենախոր տեղը։ Ապա գորտի նման դուրս է թռչում, պառկում տաքացած քարերի վրա։ — Անգո՛, կովը քեղ կուտի՞։
— Չէ՛, կսատկի։
— Գոմե՞շը:
- Չէ՛։
— Զի՞ն։
— Չէ՛… Մենակ ուղտը կուտի։
— Բա նա չի սատկո՞ւմ։
— Չէ՛, ուղտը ոչ օձից կվախի, ոչ քեղից։ Նրա թուքը լեղի է, օձի կծածի նման կվառի:
— Ո՞վ ասեց էդ։
— Ուղտապանը,— և մեջքի վրա ընկնում է ջուրը:
Իսկ ես նայում եմ ամառվա հստակ երկնքին։ Մի ծուռվիզ ամպ լողում է, կարծես տափարակում արածում է տկլոր ուղտը։ Նայում եմ ամպին և մտածում, թե Անդոն ե՞րբ է հարցրել ուղտապանից։ Երևի նավթ առնելուց.
