խանութի տերերը... Այս մեկը Ներսես բեյի տունն է։ Իսկ նրա կողքին պրիստավն է ապրում։ Շատ շներ ունի, բարակ, նիհար շներ, որոնք օրերով քնում են և թռչկոտում, երբ պրիստավը գնում է որսի։
— Այ տղա, ի՞նչ ես ծախում,— հարցնում է մի կին պատշգամբից։
— Ձո՛ւ։
— Մեզ պետք է, Անդո,— կանչում է մի ծանոթ ձայն։ Մաշոն է։ Աղջիկն իջնում է վերևից։ Դարպասի դուռը բացվում է։
— Էս իմ տյոտյայի տունն է...
— Քանի ե՞ս տալիս ձվերը,— հարցնում է կինը։ Անդոն կարմրել է։ Նա չի ուզում, որ Մաշոն իմանա, թե ինքը ձու է ծախում, Անդոն չի ուզում, որ դասարանը խոսի։
Իսկ ուսուցիչը պահանջում է վայելչագրության տետրը։
— Ձուերը ձախու չեն,— կտրուկ ասում է Անդոն և գլուխը բարձր պահած գնում է դեպի կամուրջը, դեպի մեր արևոտ թաղը։
— Ես ուսումնարան չեմ գնա,— հայտնում է նա առավոտը։ Բայց գալիս է ինձ հետ։ Անա զիզին թախանձում է.
— Անդո, նանին քեզ մատաղ, դիմացի՛ր... Հրես Նարգիզը կաթ կտա...
Հայոց «ժամը»։
Սպիտակ կամարներ, ոսկեզօծ շրջանակների մեջ նկարներ։
Նուշիկի մայրը լալիս է... Մի քանի կանայք հեկեկում են, ինչպես անում են ուրիշի դագաղի վրա։
Մեր դասարանը երգում է տխուր երգեր, երկա՜ր, երկա՜ր...
Նուշիկի համար ենք երգում։ Աղջիկը ձեռքերը
