— Ա'յ տես,— և Սիմոն ամին գլուխը վեր բարձրացրեց, մատը մեկնեց միջի գերանին, որից կախված էր ճրագը։
էս էն գերանն է... քառասուն տարի համ համբեցի: Շեն
մնա սովետական կառավարությունը։ Առաջին տարին եկան մեզ մոտ փայտ տվին, որ տուն չունեցողը տուն շինի, ինձ էլ տվին... Սաղ գյուղը խնդրեց, որ հորս գերանն ինձ տան։ Գնացինք բերինք... Մի ուրախության էր, ո ր... Սիմոն ամին հոգնել էր։ Տնեցիք բոլորը քնել էին։ Միայն պառավն էր ննջում։ ես նայեցի գերանին և հասկացա, թե ինչու Սիմոն ամին գերանը չի ռանդել։ 10 Քնեցինք։ Առավոտյան կանուխ ճանապարհ ընկանք դեպի սարերը, աշպետի գործին։ Կտրած մատի տեղը փայտե ծորակն էր։ Թվում էր, ծորակից կաթկը֊ թում է ուստայի աշակերտի արյունը։ Իսկ դիմացն ամարաթի ավերա՛կներն էին։ Այդտեղ ապ¬ րել է արխատանքը շարունակելու։ Հրաժեշտ տվի բոլորին։ Սիմոն ամին եկավ ճանապարհ քցելու մինչև <ГԱր¬ յուն աղբյուրը»։ Զարմացած նայում էի հին վարյունռուշտ բեգը։ Ես շնորհակալությամբ սեղմեցի Սիմոն ամոլ ձեռքը և 20 թեքվեցի արահետով դեպի անտառը։ Այնուհետև էլ առիթ չի եղել ոչ այն գյուղը գնալռւ, ոչ էլ տեսնելու Սիմոն ամոմտ։
