Հինգ ամիս հետո գյուղում շատ երդիկի տակ էին խոսում, իրիկվա հացին․
— Ծատուն տղան պարտքն ուզում ա, էգուց մի փութ պանիր տանք պարտքի դիմաց։
— Էսօր էլի ասեց էն շաքարի համար...
Գյուղը հեռու, յոթ սարի քամակին, ճամփեն՝ կածան, անապահով, տարիները՝ խռով, ամեն տեղ երկյուղ, քաղաքում՝ խանութները փակ, ծածուկ պահեստներում՝ գաղտնի վաճառք հին ծանոթին։
Իր ոչխարի համրանքից ավելի լավ գիտեր այդ Ծատուն տղան։ Ապրանքը թանկացնում էր ժամեժամ, գանգատվում, թե վնաս է անում, էլ ապրանք չկա։ Շաքարը հիվանդի դեղ էր, ոսկու հավասար։
— Առ տա՛ր, էլ շաքար չես տեսնելու,— ասում էր Ծատուն տղան իր հարևանին, որ հոգեպահուստն էր Ծատուն տղին պահ տալիս։ Ծատուն տղան մեծացավ, ուռեց, դարձավ անվանի, ազդեցիկ։
***
Ձյունի սպիտակ փաթիլները թրթռում էին պաղ օդի մեջ, պտույտներ անում, կամացուկ իջնում, դարսվում իրար վրա։
Թարմ ձյունի վրայով քայլում էին երեք հոգի դեպի հեռու ձորի գյուղը։ Կարմիր բանակը քաղաք էր մտել, և լուրը թռել-հասել էր գյուղին։
Երեք հոգին գյուղ հասան իրիկվա մութին։ Եկան, հավաքվեցին ծանոթ գյուղացիք, ազգ ու բարեկամ։
Մյուս օրը գյուղում հեղկոմ կար, եռուզեռ կար, խոսք ու զրույց։ Երբ բաց արեցին Ծատուն տղի խանութը, միջին մի քանի թոփ քաթան կար, լամպի չորս շուշա, մի քիչ էլ մեխ։ Ծատուն տղին կանչեցին։
— Չկա, էդ ա մնացել, տարեք…
Խուզարկեցին, բան չգտան։ Հեղկոմը առաջին նիստում որոշեց Ծատուն տղի քաթանը գյուղի աղքատներին բաժանել։
Ձյունը հալվեց, սարերը կանաչին տվին, բայց կանաչ սարում Ծատուն տղան էլ ոչխար չուներ, խանութումն էլ խոտ էր դարսում։
