Հող մը կրկին իր արյունոտ հաղթական երգը բարձրացուց;Չորս ապրող դիակներ սարսռացին առիքին մեջ;Մեկն հրապարակին վրա հատիկ-հատիկ գոհ պոռուքով կձայներ.
- Մայնա, մայնա...եղբայրներ,ցրվեցեք, գորց չմնաց ալ....
Էզանը կերգվեր Հանդիսավոր, հաղտանակ: Գիշեր մը եղած էր ալ,
Ձայները համրորեն դադարած էին: Հազիվ հերավոր պայթյուն մը երբեմն կհզոացներ այնին մեռնողն մթնոլորտը:
Քաղաքիկը խողխողված, թալանված ու արյունոտված էր: Դահլիճները ավարները պիտի բաժանեին իրենց արջերուն մեջ հիմա:
—Տղաք, — մեղմ հառաչեց մանուկ - տղա, ո՞ղջ եք... ա՜խ,ինչ էր սա...
Ոչ ոք ձայնեց:
Մարմինները խավարի մեջ դողացին բնազդորեն, իրարու մոտեցան սողալով, ու խավարի մեջ խարխափող ձեռքեր սոսկումով իրարու հանդիպեցան: Կրկին ատեն մեռավ ամեն շարժում: Անզգա չորս հայերը մնացին իրարու շատ մոտ, գիրկ գրկի, իրարու զգեստ պինդ բռնած, խեղդամահ եղած ոչխարներու նման տապալված:
—Գաբիկ աղա, Գաբիկ աղա, — հազիվ լսելի ըրավ Սրապ…
Գաբիկ անշարժ էր, լեզուն բռնված՝ իբրև անդամալույծ մը:
—Գաբի՛կ աղա, Գաբի՛կ աղա,— հազիվ լսելի ըրավ Սրապ…
Գաբիկ անշարժ էր, լեզուն բռնված՝ իբրև անդամալույծ մը:
— Գաբի՛կ, Գաբի՛կ, — գոչեց Սրապ ու խածավ ուժգին ծերուկի ցուցամատը: Մարմինները կծկվեցան այս ձայնեն, ու խուլ աղմուկ մը լեցուց առիքը: Ծերուկը կես մը բարձրացավ, ինկավ գետնին ու բանդագուշելով կակզեց.
—Վարժապետը, տղաք, վա՜ր…ժա…պետն ու՞ր է:
—Փախա՜վ, — լսելի ըրավ դողաբար սրճեփը ու ավելացուց,— գիշեր է:
—Ա՜խ, զավակներ՜ս, կի՜նս, — մրմնջաց Մանուկ:
—Շուշանս, Սերգոս, —ամբողջացուց Սրապ:
Մանուկ չելեպի սաղմոսեն հատվածներ կարտասաներ զառամածի նման, ու պահ մը ձեղնահարկին մեջ ամենն էլ աղոթեցին միաբերան:
Քանի մը աքլորներ կխոսեին: Սովորական առավոտ մը պիտի լուսանար:
— Փա՜ռք տիրոջ, — մրմնջեցին չորսը մեկ:
