քուրջով եզերված երկար փայտ մը արագ, քանի մը անգամ շրջեցուց փուռին մեջ, հարեց:
—Շտապե՛, Հեղնա, փուռը կպաղի:
Մանկամարդ կինը իր երկար մատներով սրսկեց հավկիթը խմորներուն վրա, անիսոնի հատիկները տեղավորեց անոց մեջ:
Պահիկ մը հետո փուռը կգոցվեր:
Ծերունի կինը, կիսախուփ աչքերով, անհանգիստ կդիտեր Օհանջանը. վա՜յ իրեն, հաղորդություն չառնի՛լ ծնունդի օրով… Ի՜նչ օրերու հասեր էր…
Օհանջան աթոռակի մը վրա կմրափեր: Մորը վիշտը ու անոր խոսքերը զինքը ավելի անհանգիստ կդարձնեին:
⁂
—Կեսգիշերը կանցներ: Հով մը կսկսեր փոքրիկ պատուհանները ցնցել: Ցուրտը ավելի զգալի կըլլար հիմա բակին մեջ կմրափեր:
Ծերուկ կինը իր գլուխը կկքեցներ, կթաղեր մուշտակին մեջ: Անկարելի կըլլար իրեն ննջել:
Անուշ բուրումը պատվական յուղի, հավկիթի, անիսոնի մուշկահոտությամբ օծված՝ կլեցներ բակը:
Հանենք կաթաները փուռեն,— մեղվիմ ծեծեց Հեղնա Օհանջանի ուսը:
Օհանջան ընդոստ ցատկեց: Բուռն բույր մը խուժեց բակին մեջ: Փոքրիկին ռունգերը, շրթունքները դողացին, կատու մը աղաչավոր միավով մը ուղտացավ Հեղնայի ոտքերուն քով:
Աղոտ, աղոտ, դեղնորակ լույսին տակ մխացող լամբարին, կաթաները կշարվեին թարաքին վրա:
Օհանջան պոնդեր տվավ քանի մը կաթաներու:
Հեղնա հպարտությունով նայեցավ անոնց: Օհանջան ինկավ աթոռակի մը վրա, գլուխը պատին տվավ, աչքերը խփեց, մինչ դեռատի կինը ծրար մը կքավեր զգուշությամբ, հանեց դամասկյան կերպասե իր մետաքս էնթարին, կոճիկը՝ ոսկեճամուկ: Կերպարները կխշրտային:
⁂
Հնակարծ սարսուռ մը անցավ տունին լայնանիստ որմերեն, ուժգին ցնցում մը հաջորդեց անոր, օճախին փուխարիկեն հողի կույտեր թափեցան գետին:
