Այս ամենը ես չեմ ընդունիր մահվան ճանկերեն աղատած հիվանդներու նման իբրև գերազանց պարգևներ, որովհետև տխուր եմ...
Կարծեցի թե հիվանդությունս տարած էր Շուշանի հանդեպ իմ տածած զգացումներս, հետո կազդույրի օրերուս մոռնալ կարծեցի զանոնք: Սխալած եմ, չարաչա՜չար սխալած, որովհետև անցյալ օրվան արցունքներս ալ բարվոքում չի բերին ինձի:
Մեջս հիմա ավելի ամուր է այն բանը, ուրկե կվախնամ: Տեր աստված, սո՜ւրբեր.ես կսիրեմ Շուշանը...
Երբ դառնորեն սիրո կնայիմ կուզեմ զինք վտարել, խեղդել արհամարանքիս տակ, ան ժպիտի Շուշանի բարկորեն ծավի աչքերով: Սե՜ր, աղետ մը կթվիս ինձի. ես քեզ սահմանել չեմ կրնար, պիտի չի կրնայի նկարդ հորինել, այլ կզգամ քեզ, կհոտոտեմ ու, սիրտս ուժգնորեն կտրոփե, որովհետև դժխեմ մատնության օր մը հոն մտար: Ահա կհևամ ես. ի՞նչպես մարել տենդը ազազուն էության մը ծոցը: Կուզեմ մոռնալ ամեն բան. փորձեր կընեմ ուրանալու վանքը, Շուշանը, իմ սերը:
Իրավ, երբեմն սուզվելով մտածման մը մեջ, անդորրության կհանձմեմ հոգիս, բայց խենթի պես կոստնում տեղես հանկարծ: Բան մը կուգա արթնցնել զիս. անիկա Շուշանի խռովիչ պատկերը չէ միշտ, հապա անբացատրելի էություն մը, որ մեջս է, ընկեր քայքայված կազմվածքիս, պահակ մը, որ կհականե զիս անմռունչ, թույլ կուտա մոռացումի խաբեության վայելքն ունենալ ու մեկեն պոնդի հարվածով մը կհրավիրե զիս սիրո տառապանքին:
Ամեն ջանք ապարդյուն է ալ ինձի համար: Ես ձգեր եմ զբաղվում, գործ ու իր ստվերին նման Շուշանին կհետևիմ...
Բայց իրո՞ք սեր մըն է ունեցածս. տարակույս մը կառնե զիս երբեմն: Առաջին անգամն է, որ ասանկ բուռն զգացումի մը կհանդիպեմ, հիվանդությանս ախտաժետ արդյունքներեն մեկն ըլլա գուցե, դյուրանցիկ բան մը:
Կհիշեմ, որ Վերթերը կարդացած եմ աշակերտությանս շրջանին. Վերթերի զգացումներուն հար և նման են իմիններս. Վերթերը կսիրեր նշանված աղջիկը...
Ի՞նչ պիտի ըլլաս դուն, Արտա՛կ. կորստյան հովերուն գլխիկոր ստրուկ մը... դյուրախաբ հոգի:
Հետո կսևեռիմ ժամերով: Անսովոր, ծիծաղելի, այլ սարսափելի է
