Իր ներքինի կյանքը՝ երփնագրությունները, գեղագրված մագաղաթըն ու մանրանկար պատկերները կլեցնեն:
Շիկագույն մագաղաթի վրա նշինված աստվածածնի նկար մը գտեր է խորանին տակ գտնվող գետնափորեն. օրերե ի վեր այս նկարով կզբաղի ու մասունքի մը նման կգուրգուրա վրան: Պատվելու համար զիս, ցույց տվավ ինձ զայն՝ մերկացնելով մետաքսյա մանիշակագույն թաշկինակեն:
Սիրուն բան մը կերևա. կապույտ խորքի մը վրա ս. կույսը մանուկը գրկած նստած է գահի մը վրան: Արդին ժպտալով՝ աչուկները մորն է ուղղած, մինչ չկիսաբաց շրթները բան մը կըղձան: Կարմիր ցփսի մը գլխուն, չարաճճի ժպիտով մը կնայի մայրը տղուն: Երկու կերպարանքներեն ալ ազնվական են. անծանոթ արվեստագետը ներշնչված մեկը ըլլալու էր:
Պզտիկ խաչելություն մըն ալ գտեր է. ամպամած, մթին միջոցքի մը մեջ ժայռի մը վրան կանգնած է խաչը՝ իր զոհին մոխրագույն մարմինով. ցավագին է ոգևորող Հիսուսի դեմքը: Խաչին ստորոտը կա զանգ մը երկու բազկոսկրի մեջտեղ. միշտ նույն անողոք, անպատկառ քրքիջը կելլև գանգին խավար աչքերեն ու փշրված քանի մը ակռաներու պարապեն: Ասիկա պատկերին չարաշուք եղերականություն մը կուտա: - Բանի մը զարմացած եմ,-վրան բերավ Եղիազարը,-այս նկարներու գիծերը անկատար են, ճիշտ չեն, բայց արտահայտություննին կատարյալ է:
Վարի եկեղեցին նկարներ կան, որ լավ դծված են, բայց բնավ տպավորություն չեն ձգեր. ուրեմն գույնը և գծի ճշտությունը չեն որ գործին արժեք կուտան հաճախ, հապա զգացումը հատկանշող, ցայտեցնող քանի մը էական գծեր, զորս աչքը տեսնելու և ըմբռնելու վարժ ըլլալու է:
Երբ իր ախորժալուր խոսքերը վերջացուց, անգամ մըն ալ նայելով շիկագույն մագաղաթին վրա՝ աստվածածնի ժպիտին մեջ կարծեցի նշմարել Շուշանին ժպիտը, բայց մանուկ-Հիսուսը տրտմեցուց զիս: Իմ սիրո ուժգին այլ անզոր զգացումս էր, որ կվիրավորվեր, որովհետև ևս չէի կրնար օր մը հրճվանքն ունենալ իմս եղող կնոջ գրկին մեջ տեսնելու քաղցր մանկիկ մը: Հանդո՜ւգն մտածում:
Անձկությամբ նայեցի Եղիազարին, իր թափանցող և ուլունքի պես
