Էջ:Collection works of Sibil.djvu/10

Կ՚ուզեր բաժանել շողերուն հետ անդադար
Գաղտնիքները, զոր կուտա ծովն երկինքին:

Հովին, վիհին, ալիքներուն բարեկամ,
Հորձանքներեն, ամպեն, շանթեն չուներ վախ,
Այդ անկայուն տարրերուն մեջ շատ անգամ
Կըոված, հաղթած էր ամպրոպին ալեբախ:

Բայց գիշեր մը մոտեցավ կուր մը փութով
Սուր ճեղքերով ծալ-ծալ ծըփանքն ընդարձակ.
Իր առջևեն տեսիլքի պես հոգեթով
Լույս ճակատ մը անցավ գեղով համրձակ:

Լուսնին տարտամ նըշույլներուն ներքև ձյոուն,
Սև ու ծավի աչքեր զիրար հասկցան,
Եվ սյուգն աշխույժ անոնց շունչին մեղմ հըծծյունն
Արձագանդեց սիրո բառով մ՚աղվաձայն:

Խոժոռեցավ իսկույն ծովուն ջինջ երես,
Ս՚ելավ, մարեց լույսեր, կայծ ու բոց,
Լեռներու պես վեր բարձրացան փըրփրադեզ
Կոհակներու անսանձ ամպերն հողմակոծ:

Ա՛լ հորիզոն չըկար, քաոս մ՚էր եթեր՝
Ճիվաղներու հանդես մը սև ու մըռայլ,
Երկինք անդուլ սուր փայլայներ կը նետեր,
Շանթ կը տեղար հընոցներեն իր շըռայլ:

Նախանձոտ ծովն հանկարծ թոթվեց իր ուսեր,
Բացավ թևերն, առավ հեշտագին,
Անոր կյանքին հետ հրապույրներն ալ ու սեր
Չուզեց թողուլ կիրքերու մեծ վըտանգին:

1890