և դժբախտ պիտի լիներ գինքը այն անուշ սովօրություններեն, որոնց կապված էր իր մանկութեն ի վեր
— Գառնիկ, գօչեց Բուբուլ աչքերը արցունքով լի, չկա կյանքի մեջ պայման մը զօր հանձ շառնեմ քեզինհետ ապրելու համար:
Նյութական կյանքի հրապույրը ազդեցություն չունի իմ սրտիս վրա:
եթե գեղեցիկին համար ունեցող ճաշակիս պատճառավ սնափառ կ՝երևամ քեղի,կատեմ այս բոլոր պերճանքը, և կը փափաքիմ այն կյանքին միայն, զօր դուն կրնաս նվիրել ինծի:
— Իրո՞ք այդչափ կը սիրես ղիս:
— Ա՛հ, եթե գիտնայիր…
— Կեցե՝ք, ոտքի ձայն մը կա, գոչեց Սոֆի դեպի դուռը երթալով, բայց տեսնելով ,որ ոչ ոք կար, հարեց, երեքնիս միատեղ աներևույթ ըլլալնիս կրնա նշմարվիլ սրահին մեջ շատ անխոհեմություն է ըրածնիս, գոնե ես վար իջնեմ, Բուբուլ դուք ալ մի ուշանաք:
Ու փութով սրահը մտավ:
Սակայն չէր նշմարած սավեր մր, որ իրմե առաջ սանդուխեն իջեր՝ ու դրանը սրահակներեն մեկուն ետին պահվըտեր էր:
Անոր հեռանալը տեսնելով, դուրս ելավ,և այն ատեն սրահին լամպարներուն լույսովը քըըըքճիին աղջիկը ճանչցվեցավ:
Սեղանին վրա դիտեր էր ան Գառնիկին այլայլած մեկնիլը, և Բուբուլին բոլոր շարժումները զննելով, ետևեն գացեր էր մինչև զարդասենյակին դրանը առջև, Հոն կեցեը մտիկ ըրեր էր անոնց խոսակցությունը և վայրկյանի մը մեջ իր ծրագիրը շինելով մտքին մեջ, եկեր էր Տիգրանը գտնելու:
Բուբուլին նշանածը մեկ քանի ծանոթներու հետ նստած կը ծխեր սրահին մեկ անկյունը.Մանուկ տղային աղջկան մոտենալը տեսնելով ոտք ելավ և թիկնաթոռ մը նեերկայացուց անոր, մինչդեռ ան բան մը փնտռելւ ձևերով ասդին-անդին կը նայեր:
— Բա՝ն մը կորսնցուցած եք, հարցուց:
— Այո՛, թաշկինակս:
— Կընդունի՞ք, եթե իմս տամ:
— Շնորհակալ եմ, պետք չունիմ, պատասխանեց համեստորեն աչքերը խոնարհելով, միայն թե անունս վրան:
