ըլլալուն՝ չէի ուզեր, որ անծանոթի մը ձեռք անցնի:
— Շատ իրավունք ունիք, բայց գոնե կը հիշե՞ք, թե ուր թողեցիք:
Լուսիկ իր կարճատեսի աչքերը ավելի փակեց թարթիչներուն կրկնակ շարքը իրարու մոտեցնելով, և վայրկյան մտ այնպես մտածելե ետքը:
— Կարծեմ օրիորդին դարդասենյակը ձգեցի, ըսավ հուսալով, որ Տիգրան զայն բերելու համաև վեր ելլելով. մինակ պիտի գտներ այնտեղ Բուբուլը Գառնիկին հետ իր սիրո եղերերգությունը բացագանչած պահուն, բայց այն ցրտությամբ ըսավ.
— Նստեցե՛ք հանգիստ ըրեք դուք, ծառա մը ղրկեմ փնտռել տալու համար:
— Չէ՛, ես կերթամ, հարեց Լուսիկ և առաջ նետվեցավ, միշտ կարծելով, թե Տիգրան հետևեն պիտի գար զինքը այդ հոգնութունեն աղատելու համար, բայց ան իր տեղը մնաց:
— Այն ատեն, դավադիր աղջիկը իր ծրագիրը փոխեց. և քիչ ետքը վերստին Տիրգարնին քով դարձավ անտարբեր կերպարանք մը առած:
— Կորուստներդ գտա՞ք, օրիո՛րդ, հարցուց երիտասարդը:
— Չկրցա փնառել:
— Ինչո՞ւ համար:
— Վասնզի զարդասենյակին մեջ օր. Բուբուլ մոսևիռ Գումարյանին հետ առանձին նստած՝ ցած ձայնով մը կը խոսակցեին: Մտածեցի, որ ներս մտնելու անզգուշությունը մը պիտի ըլլար ու ետ դարձա:
— Ավելորդ զգուշություն մը ըրեր եք, պատասխանեց Գեղամոֆ անտարբեր, և առանց իր դեմքին վրա կասկած մը կամ անձկությունը մը արտահայտելու՝ հարեց. ես կերթա՛մ փնտրեմ: Ու հանդարտ քայլերով սրահեն դուրս ելավ:
ԻԵ
Գեղամոֆի ապարանքին հյուրերը կես գիշերեն ետքը ցրվեր էին. ամեն մարդ գացր էր ննջելու: Բուբուլ ալ անկողին
