Թոռմելու մոտ՝ կարծես հանկարծ կ՚անուշնան:
Սըրվակները, որոնց բույրը կը հատնի,
Ա՛լ ավելի մեղ սիրելի կը դառնան,
Ինչպես դեղնած սիրո թըղթիկ մը գաղտնի,
Զոր կը պահենք գուրգուրանքով անսահման:
Եվ մեր սերը, ոսկեփետուր թըռչուն բիլ,
Զոր անսըվաղ կը լըքանենք շատ հեղ մենք,
Երբ թև կ՚առնե կ՚ուզե մեզմե խուսափիլ,
Դողդըղալով մեր հոգվույն մեջ կը սեղմենք:
Մըրմունջները որոնք հեռուն կը մարին՝
Կոչնակները, հաչյունն անգամ շուներուն,
Գորշ ամպերն իսկ փակած կապույտ կամարին,
Մեկնելու մոտ՝ հըմայք մ՚ունի օրորուն:
Հուզմունքներեն ալ կը վըրդովե՞ն մեր հոգին
Եթե չըլլան երազի պես թևավոր.
Եվ կյանքն արդյոք կ՚ըլլա՞ այնքան թանկագին,
Այնքա՜ն անուշ,երբ չըսպառնա մահն անոր:
