Խունկը կը ծըխի խորանին առջին
Բուրվառին մեղմիկ ճոճումովն արծաթ,
Մուխի վարանք մը պըլլըված խաչին՝
Մըշուշով կ՝օծե սուրբերուն ճակատ։
Պաղատանքներու սարսուռներ երկայն
Կամարներուն տակ կը մարին տակավ,
Մոմերու տըժգույն բոցերը լալկան
Քըթթող աչքերով կը հևան կարգավ։
Սուրբ սյուներուն մոտ դողով կ՝երերա,
Սիրտ մը փաթթըված ըստերով համակ
Ծունկի պես լըռին հըրայքով կ՝եռա։
Խունկը իր ցընդի բուրվառին ծոցեն
Ու եթերն ի վեր կ՝ելլե խոյանքով,
Նյութ էր, բույր կըլլա լափվելով բոցեն
Իր կյանքը ցողված լույսի երանգով։
Հեք կնոջ սիրտն ալ, որ հոն կը մըխա,
Պիտի չազատի իր պտտյանեն կուռ,
Մինչև որ հալի, լուծվի, տարրանա
Լափվելով բոցեն տենչերուն մաքուր։
