թե գուռը պիտի զարնե, թե ան իրեն կ՚սպասե, և թե վեր պիտի ելլե զայն տեսնելու:
Լամարդինի այսսրտառուչ տողերը քանի քանի անգամ կարդացեր էր իրեն Բուբուլ իր հմայիչ ձայնովը, և իրենց արցունքի շիթերը իրարու խառնվեր էին այդ գորովալից էջին վրա…:
Եվ կը կրներ սրտին խորեն բանաստեղծին խոսքը.«Ո՜վ հիշողություն, երկինքին բարի՞քն ես, թե դժոխքին տանջանքը»: Ու արցունքի կաթիլներ կ՚իյնային նորեն իր տժգույն այտերուն վրա:
ԼԷ
Շաբաթ օր մըն էր հուլիսի վերջերը. խիստ տաք օր մը, օդը այնքան ծանր էր և հեղձուցիչ Պիլեճիքի մեջ, այնքան ապականյալ ու զազիր, որ զինքը վարոզ գաղջ զեփյուռին հետ կը կարծեիր շնչել ափիոնի և ծխախոտի ածուներեն բերած բարկ ու թունավոր հոտը, որ բռնի ռունդներեդ անցնելով՝ սրտիդ մեջ կը սողոսկեր, և հոն կը ճնշեր կուրծքդ անձուկ ու անել շրջանակի մը մեջ սեղմելով ղայն:
Գրեթե միշտ այսպես է հոն ամառը, մանավանդ գործի օրեր թաղերու մեջ: Մետաքսի գործարաններուն շոգին և ծուխը եռ ելած ջուրերու մեջ նեխած շերամներուն գարշահոտ գոլորշիքին խառնվելով՝ կուգան տարածվիլ օդին մեջ, նեղցընելով հորիզոնը, ստվերելով գոգցես արևուն պայծառությունը, և աղոտ մելամաղձոտ գույն մը սփռելով եթերին վրա ինչ որ տրտմությամբ կը լեցնե մինչ հոգիիդ խորը:
Նայվածքդ այդ տեսարանեն ազատելու համար չես գըտներ զինքը գրավող բան մը հորիզոնին ոչ մեկ ծայրը, բնավ տեղ մը չի տեսնվիր սաղարթախիտ ծառի մը հովանին, ծայրածավալ դաշտի մը տեսարանը կամ արծաթափայլ առվակի մը վաղքը, որ առնե տանի իր հետ գոնե մտքեդ դուրս այդ անձուկ, այդ մառախլապատ քաղաքեն զոր պարիսպի մը նման կը պատեն արևելքեն Կյող-Տաղի լեռները,
