Իրեն բեկոն, փարող, մարող մեղեդիքովը անհուն,
Ինչ պատկառիկ և աղու են
Հեռուեն:
Ուսինները ձյուն բըուրեղ դըղյակներ.
Ուր արևուն ցոլքը փարփառ երբ թափանցե,
Շողակներու նըման անցած արծաթ ցանցե
Կը փայլփըլան, մեր աչքերը կը բուրվառեն
Հեռուեն:
Իսկ մոտեն...
Մարդիկ իրեն իրենց սրտեն կը դատեն.
Մաղձետ հոգին ամեն բան մութ տըխուր, հիվանդ,
Սև կը տեսնե մանավանդ:
Մինչ արևով ճառագաըթով փայլուն սիրտեր
Ցուլ մը, հուրք մը կը փոխանցեն
Ուսիններուն, ժայռերուն իսկ ապալեր,
Դժնիկներեն վարդ կը քաղեն, արցունենք ցող,
Երգ կը հըուսեն ցավեն կրծող,
Եվ նախանձեն, սուգեն, կեզծեն՝
Հավատք, հույս, սեր կ՚ստեղծեն։
