Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ԱԳՌԱՎՆԵՐԸ
Սև պատանքին ներքև ամպոտ գիշերին
Արյունի թուխ մառախուղ մը կ՚երկարի.
Հըռընդյուններ լացի կոծի կը մարին
Մահասարսուռ դաշտին վըրա պայքարի:
Հիմա ճիչերն համակ լըռած են արդեն,
Դիակներու վըրա մահը կը շրջի,
Եվ ագռավներն իրենց սևը կը բարդեն
Համատարած խորունկ սուգին հետ շուրջի:
Կը մոտենան կոչնականները մահվան.
Կըտուցներն իրենց քաղացի տենդով կը հևան,
Լանջքերն իրենց քաղցի տենդով կը հևան,
Ու կը կառչին մագիլներնեն երկաթե:
Այստեղ ինկած զինվոր մոր դեռ մեռած չէ
Բայց դնդեր մ՚իսկ խըլրտելու ապիկար,
Իր սերերը, իր հուշքերը կը կոչե
Հերոսական գըլուխն հակած դեպի վար:
Ագռավներու հոծ թափորը կը թառի
Ծաղիկ կյանքին վեհ արյունը ծըծելու.
Այս սիրատենչ սրտին վըրա քաջարի
Զինվորն, ավա՜ղ, հիմա բախտին է հըլու:
Ամեն կողմե կըռինչքներով կը վազեն,
Եվ արյունի ճապաղիքներ կը հոսին,
|
|
