արդարադատության վարիչի պորտֆելը, սա ևս մերժել է։ Ընդունել է արտաքին գործերի վարիչի պռրտֆելը Ալ. Խատիսյանը, դիտավորություն կա հանձնել ֆինանսների վարումը Խ. Կարճիկյանին։ Առաջարկ է եղել կազմել այստեղ՝ Թիֆլիսում, կաբինետի կեսը, իսկ մյաս կեսը լրացնել Երևանում։ Եթե այս առաջարկն անցնի Ազգային խորհրդի մեջ, որը հավանական է, <կաբինետի մեջ> կընտրվեն Արամը և Դրոն։
Գալով Ազգային խորհրդի կազմին, որոշված է ներկա Խորհուրդը
վերածել հայկական պառլամենտի՝ եռապատկելով նրա անդամների
թիվը, այն է եթե Դաշնակցությունն աներ 6 անդամ, այժմ
կունենա 18, Հայ ժոդխվրդականյ կուսակցությանը՝ 2, այժմ՝ 6 և այլն։
Ուրեմն՝ կաբինետը դեռ վերջնականապես կազմված չէ։
«Մշակ», 11 հունիսի 1918 թ., №109։
№ 28
«Աշխատավոր» թերթը նորանկախ Հայաստանում պետական
շինարարության ծավալելու անհրաժեշտության մասին
Հաշտությանը, որը կնքվեց Անդրկովկասի և Տաճկաստանի
միջև[2], առաջ բերեց երեք «անկախ» հանրապետություն՝ Վրսատանի,
Ադրբեջանի և Հայաստանի, որոնք թե փաստորեն և թե ձևականորեն
ընկան տաճկական ու գերմանական բռնակալության ճիրանների մեջ։
Սակայն իրագործվեց մեր իմպերիալիստների երազը, բայց ոչ
այնպես, ինչպես իրենք էին ցանականում՝ «ծովից ծով», այլ մի օպերետային[3] հանրապետության, որի ընդհանուր տարածությանը ոչ ավել
է, քան 13.000 քառակուսի վերստը, այսինքն՝ ռուսական մի սովորական
գավառից ավելի նեղ ու փոքր։ Այդ տերիտորիան, որին վիճակվեց
հայկական սուվերենիտետի[4] մասը կազմել, մեր ժողովրդի բնակված
