Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Մուհամմեդ մեծ շահը նոր է ճաշ արել,
Եվ՝ փառք մեծ Ալլահին՝ լավ է կշտացել։
Այգումը վերջնալույս, ջրմուղք խաղ ընկած,
Ծիրանը գորգի վրա շահն է ընկողմնած։
Քիչ հեռու կանգնած են ծառայք ըստ կարգին,
Նրանց մոտ Անսարին՝ շահի սիրելին։
Մարմարիոն վազերում, տապ արևի տակ,
Վարդերը բխում են հոտով աղբյուրակ:
Հարճերի ու տիկնանց հովհարի առաջ,
Ծածկում են արմավներ դեմքերը կանաչ:
Կիպարհս ծառերը գլխները կախած,
Երկինք են երազում, երկիր մոռացած:
Փնարի հրաշալի ձայնն ալեծածան,
Երգի հետ ներդաշնակ ցնցեց այգեստան.
Նույն ինքը մեծ շահը քնից վեր ցնցվեց,
«Այդ որի՞ հորինած երգն է», հարցըրեց:
Դեպի Անսարին էր այս հարցն ուղղված.
«Քերթող Ֆըրդովսին է հորինել», ասաց:
«Նըրա՞նն է ուրեմն այդ հրաշալիքը,
Բայց հիմա ո՞րտեղ է բանաստեղծն ինքը».
— «Արդեն շատ տարի է, ասաց Անսարին,
Ապրում է չքավոր քերթող Ֆըրդովսին։
«Նա հիմա կենում է Թոուս քաղաքում,
Իր փոքրիկ պարտեզն է այնտեղ մշակում»…
|
|
