ծաղիկներ. նորերումս փթթեց մի Նոր ծաղիկ ևս. անուշահոտ և համեստ, ինչպես վճիտ աղբյուրների ափերում բուսած մանոէ- շակը Գուգարաց աշխարհում— Ж Այն ճոխ գավաոոլմ, ութ Չաթին դա ղի Ուսերից պա յծ աո արեր ծագում, իրիկնապահին Ղաթախաչ utupk Ետևն է ջիկնած երեսը ծածկում, Ուր որ Քոշաքար, Լա լվար ու Դըվալ, Հսկա պահնորդներ, իրանք շարքերով, Բարձրացած խրոխտ և լայնածավալ, Հսկում են երկրին անքուն աչքերով, Ուր ծեր Դեբեդր յուր վաա կներով Ամեն մի քարի մոտից անցնելիս' Վա ոված վաղեմի հիշատակներով Մերթ զայրանում է, մերթ ւիղձկոլմ, լալիս...» Ծննդարանը մ արդուս երկրորդ ծնողն է։ Ծնողները տալիս են իրանց հոգու Ա մարմնի հատկությունները, ծննդարանն էչ սնուց անում է նրան իր հոգովն ու մարմնովը։ Երանի նրան, ով որ Ադամի նման դրախտումն է ծնվում։ Եթե կա մեր երկ- րումը մի դրախտ, այդ Գուգարաց աշխարհն է։ Մեր բանա- ստեղծը—Հովհաննես Թումանյանը—մեզ €Անուշ2> բանաստեղ¬ ծություն տալու համար' ծնվել ու սնվել Հ ա 1Ղ ա^ուշ երկրում£г„ Այն սառն ու հստակ աղբյուրների մ սա, Որ ապառաժից հորդառատ բրխոլմ, Ավազի վրրա կայտաս, ծիծաղկոտ Երեխի նման կրկչում են, խաղում. Պարզ առուների դալար ափերին, Որ սահանքավոր իջնում են փրփրած, Ուր որ կենսաշունչ հովը լեռնային Մերթ վապվրղում է, մերթ գրղվսլմ կամաց. Ուր որ համասփյոլս բուրմունքը ծաղկի Եվ ծրծրմթային հոտը կայծակի Խաոնվում են իրար... Այստեղ ահս։, այս անուշ հովիտներում, Սաբոն, որ մի հովիվ է, դեռևս պատանի, բայց ուժեղ և սրտոտ, սիրում է գեղեցիկ Անուշին. 222
