անակնկալօրէն ճաճանչներու և կայծերու ժայթքումներ կը սլանան։
Այլևս բան մը չեմ լսեր խօսակցութենէն, այլևս բան մը չեմ տեսներ. ինքզինքիս մէջ ամփոփուած, զմայլանքով մտիկ կընեմ ինքզինքս, որովհետև ամեն անգամ, որ դէպ իրեն կը դառնամ, իր քաղցր և յուզուած դէմքը կը տեսնեմ միայն և իր աչքերը, որոնք գորովանքով կը ծանրանան իմ վրաս, ու այդ նայուածքին ներքև ինձի կը թուի, որ յամրօրէն, բայց հրաշալիօրէն իմ հոգւոյս տաճարներէն մէկուն մէջ տարօրինակ և գեղեցիկ ծաղիկ մը կը ծաղկի...
Ւրիկնամուտը մօտ է, արևը մայր մտած է ճաճանչագեղ և ծիրանագոյն երկնքի մը պերճանքին մէջ։ Աւելի վերև երկայն և մութ մանիշակագոյն ամպի ծուէններ հատու և տարօրինակ ձևերով կը գալարուին, կարծես ստորագծելու համար շքեղութիւնը վերջալոյսին. աչքերս կը յաոեմ անոնց և պահ մը կը հետևիմ անոնց աննկատելի ձևափոխման։ Կարծես իմաստ մը կայ այդ սուր և անկիւնաւոր ձևերուն մէջ, և կարծես անոնք մեզ անիմանալի մտածումներ կը փոխանակեն։ Աւելի բարկ՝ ևղրևանիի ծաղիկները կը բուրեն, աւելի սրտագին կը հնչէ մենաւորիկ նոճիին մէջ մենաւորիկ թռչունին սիրոյ երգը... ու ես կըզգամ, որ հանդիսաւոր ընթացքով մը հոգիս իր գագաթնակէտերէն մէկուն կը բարձրանայ։ Դարձայ իրեն ու մեր աչքերը հանդիպեցան իրարու, այնքա՜ն յուզուած էր և ինքնամփոփ, որ գրեթէ տժգոյն էր և տխուր... Այդ պահուն էր ահա, որ զգացի, թէ անծանօթ հեոաւորութեան մը մէջ, լոյսի և բուրումի դաշնակցութեանը մէջ մեր հոգիները կը գիրկընդխաոնուէին, և մենք այդ հանդիսաւոր եղելութեան ծանրութեան ներքև էինք։
Կր յիշե՞ս, սիրելիս, երբ ոտքի ելար մեկնելու համար, սովորական ու աոօրեայ խօսքեր փոխանակեցինք իրարու հետ, բայց արդէն իսկ բաոերու հասարակ իմաստին ներքև մենք գիտէինք խօսիլ ճշմարիտ բարբառը հոգիներու։ Ես անմիջապէս զգացի ու հասկցայ, որ այն շարժումը, այն գերագոյն յուզմունքը, որ յառաջ եկաւ իմ հոգիիս մէջ, միաժամանակ վրդոված էր քու հոգիդ ու այսպէս ըսելով, սահմանները վերցած էին մեր երկուքին միջև... Թերևս տակաւին չէիր հասկցած դուն ամբողջովին քու հոգեկան վիճակդ, թերևս սարսափած կամ վրդովուած էիր այդ անակնկալէն, բայց ինչ որ պատահած էր քու մէջդ, ինձի համար գաղտնիք
