չունէր, ինձի համար տարօրինակ չէր նոյնիսկ չի զարմացուց զիս, որովհետև մարմնոյ աչքերով չէ, որ կը տեսնէի քեզ, այլ հոգեկան աչքերով, և անոնք ուրիշ և աւելի լայն ու աւելի հրաշագեղ հայեցակէտեր ունէին...
Լոյսի և բուրումներու երգր ցնծութեան ու յաղթանակի երգ մըն է այլևս իմ հոգւոյս մէջ, ու ինչքան գոհ եմ, որ հիւրերս մեկնեցան և ես մենակ եմ և առիթը ունիմ սքանչելիօրէն անդրադառնայու ինքզինքիս։
Բայց յուզմունքս այնքան սաստիկ է, որ կը դողդոջեմ գրեթէ. գլուխս կը դառնայ, և ես արբեցած իմ սիրով, նման լոյսէ ու բուրումէ արբեցած բզէզի մը։ Երախտապարտ եմ քեզի... որովհետև կըզգամ, որ հոգիս գարնանային պարտեզի մը նման կը ծաղկի իր բոլոր ծաղիկներով, ու այնքան արտասովոր հոգեկան վիճակի մէջ եմ, որ ինձի կը թուի, թե ամեն ոք, նոյնիսկ բազմոցին վրայ երկարաձգուող կատուն, որ իր կիսախուփ աչքերով կը հետևի իմ շարժումներուս, կըզգայ ու կը հասկնայ, թե ինչ պատահած է ինձի:
Փոթորիկ հոգւոյս մէջ, փոթորիկ բնութեան մէջ։ Ապրիլի երեկոներու յատուկ փոփոխականութեամբ քիչ մը աոաջուան ճաճանչագեղ երկնակամարին վրայ կուտակուած են ամպեր, սև ու խոժոռ, ամպեր: Տղաքս վերադարձած են պտոյտէ և իմ մոտս կը փութան, դաշտային ծաղիկներ բերելով ինձի։ Ւ՜նչքան կը սիրեմ զիրենք, ու այս իրիկուն աւելի կը սիրեմ զիրենք. ամենքը կը սիրեմ, ամեն ինչ կը սիրեմ այս իրիկուն, ու կարծես հոգիս իր թևերը կը տարածէ ամբողջ տիեզերքը գրկելու համար։
Մոռցեր էի Միքայէլր, կատարելապես մոռցեր. որոտացող ամպերը զինքը յիշեցուցին ինձի։ Ւ՞նչ լաւ ներշնչում կունենար, եթե եղբօրը տունը մնար այս իրիկուն փոթորիկին պատճաոաւ. բայց չէ, կարելի չէ այդպԷս բան յուսալ. ճակատագրին պէս անխուսափելի է անիկա։ Սիրտս կը շարժի սակայն իրեն մտածելով, աւելի լաւ, որ պիտի գայ. իմ անսահման գորովանքս կը պարփակէ նաև զինքը։ Ճիշտ է, անհամբեր եմ զինքը տեսնելու և իրեն ըսելու այնպիսի քաղցր խօսքեր, որոնց միշտ ակնկալու մնացած է և զորս երբէք իմ շրթներս չեն արտասանած իրեն համար։
Գարնանային ամպերը կորոտան ու կանցնին, ու կանձրևէ:
