Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation
Jump to search
Թո՛ղ զսէբ աշխարհիս այս անցւորական,
Զի դառն ու լեղի է յոյժ անպիտան:
Անօրէնութիւնքըդ քո բարձրացան,
Որպէս բեռըն ծանր սաստիկ ծանրացան.
Երբ որ մըտանես ի հող ւ ի տապան,
Ապա աւաղես, դառնաս փոշիման:
ԱՂԹԱՄԱՐՑԻ ԳՐԻԳՈՐԻՍ ԿԱԹՈՂԻԿՈՍԷ
Ահա այգիք մեր ծաղկեցան,
Բուրեն ըզհոտն անմահութեան,
Ե՛կ, ցանկալի իմ ւ աննըման
Եւ զուարճասցուք ի բուրաստան:
Բըխեն ըստինքդ կաթն և գինի,
Մեղք ի շրթանցըդ քո կաթի,
Որով հոգիս իմ փափագի
Եւ նըւաղեալ յոյժ տոչորի:
Գեղեցկագեղ, քաղցրաբարբառ,
Սէր քո ունի խորհուրդ անճառ,
Իմանալի աբև պայծառ,
Լուսաւորեա՛ զմիտս խաւար:
|
|