ԵԹԵ ՀԱՐՈՒՍՏ ԸԼԼԱՅԻ
Եթե հարուստ ըլլայի, կաղաչեմ, ըսեք ինձի, գիտե՞ր ինչ կընեի։
Կաղաչեմ, ըսե՛ք ինձի, ի՞նչ կ՝ընեի, եթե հարուստ ըլլայի։
Կատակը մեկդի, ըսե՜ք ինձի, եթե հարուստ ըլլայի ի՞նչ կ՝ընեի։
— Բերայի փողոցները մաքրել կուտայիր։
— Ո՛չ։
— Երկաթյա կամուրջը տեղեն վերցնել կուտայիր։
— Չգիտցաք։
— Անոր ասոր ստակ փոխ տալով ինքզինքդ երեսփոխան ընտրել կուտայիր։
— Ան ալ չէ։
— Թաղական մը կ՝ըլլայիր, անոր ասոր ստակները կուտեիր:
— Ամենևին։
— Շահնազարյան վարժարանը բանալ կուտայիր։
— Մտքես անգամ չեր անցներ։
— Ի՞նչ կրնեիր ուրեմն։
— Ըսե՞մ ձեզի, թե ինչ կ՝ընեի՝ եթե հարուստ ըլլայի, ա՛րդ, եթե հարուստ ըլլայի Անգղիայեն տասնյոթը տասնևութը տարեկան աղքատ աղջիկ մը բերել կուտայի և ինձի սպասուհի կընեի։
Իրիկունները տուն դառնալու պես՝ կը կանչեի զինքը.
«Սպասուհի՜, ո՞ւր ես, վեր չգա՞ս... հո՜ս եկուր, սա պոթիններս քաշե՛, բայց կամացուկ մը քաշե՛, որ լասթիքները չբրդին»։
Սպասուհին կը հնազանդեր և հրամաններս կը կատարեր։
Վերջը իրեն կ՝ըսեի.
«Սա մուշտակս կռնակս դի՜ր, հողաթափներս բեր, նարկիլես լվա՛»։
Սպասուհին կը հնազանդեր, և ես ալ կը տեսնեի, որ բարի Է։
Կերակուրի ժամը կը հնչեր, սպասուհիս նորեն կը կանչեի և կ՝ըսեի.
«Ինչո՞ւ կերակուրները չես բերեր, սպասուհի՜, սպասեմ տակավին»։
Կերակուրները կը բերվեին, կերակուրին ամենեն ընտիր կտորներն իրեն կը հրամցունեի, ան ալ չէր ուզեր և կը քաշվիր, մի քաշվի՜ր, օրիորդ, կ՝ըսեի, ան կը կարմրեր, կարմրելու ի՞նչ կա, կ՝ըսեի, ան կը ժպտեր, ժպտելու ի՞նչ կա, կ՝ըսեի, ան երեսը կը դարձուներ. վերջապես կերակուրը կուտեինք ու սեղանեն կելլայինք։
