«Ստորագրյալս պարտավոր է ապրիլ մեկին քսան ոսկի վճարել այս թուղթը ինձի բերողին»։
Այս պոնոն գրելիս ետքը կստորագրեի։
— Կաղաչեմ, ի՞նչ կստորագրեիր։
— «Ի՞նչ կստորագրեի՞ր» ի՞նչ ըսել է։
— Այսինքն ի՞նչ անուն կը դնեիր։
— Գրիգոր, Մարկոս, ի՞նչ կելնե անկից. անունի վրա չէ խնդիրք:
— Շատ աղեկ, շարունակե։
— Ստորագրելես ետքը իմ սրտակից և հավատարիմ գործակիցիս կուտայի պոնոն, աղաչելով, որ դրամ ունեցող դատախազին տանի և կոտրել տա։
— Գործակիցս, որ ինձմե քիչ մավելի սատանա է, պոնոն առնելուն պես շիտակ դատ ուենցողին սենյակը կերթար.
— Բարև, էֆենտի՛։
— Աստծու բարին, էֆենտիս։
— Պոնո մը ունիմ քովս, ստակի ալ պետք ունենալուս՝ ձեզի կոտրել տալու եկա։
— Լավ, բայց ես պոնո կոտրող չեմ, ես սեղանավոր չեմ։
— Այո՛, բայց որու պոնոն ըլալը գիտնաք նե կարծեմ թե սիրով կը կոտրեք։ Ահավասիկ պոնոն, ստորագրությունը կարդացեր։
Մարդը պոնոն կառնե, կը կարդա, և իմանալուն պես, որ ժողովի մը անդամներուն մեկուն կողմեն ղրկված է, խղճմտանքին կը դպչի և պոնոն կը ծալլե և բերողին կուտա ըսելով։
— Այս ստորագրությունը պատվավոր է, իրեն դիմեցե՛ք ստակնիդ առեք։
— Դուք տաւիք նե շատ աղեկ կըլլար։
— Կը ցավիմ, որ չեմ կրնար տալ։
Գործակատարս այս պատասխանին վրա շնչասպառ կը վազեր, զիս կը գտներ և պոնոն ինձի դարձունելով քմծիծաղով մը կըսեր ինձ կամացուկ ըր.
— Առեք, պահեցեք, չբռնվեցավ։
Գործակատարիս բերած այս լուրին վրա որչափ ում ունեի նե կը բարկանայի և կըսեի ինքնիրենս․
— Վաղվան նիստին մեջ կը տեսնես դու, թշվառական, նայե՛, ի՛նչ ձյուն պիտի բերեմ գլխուդ։
