ԱՌԱՆՑ ՕԺԻՏԻ ԱՂՋԻԿ ԿԱՐԳԵԼ
— Սիրելի ամուսինս, այս գործը շտտ երկնցնելու չգար, բանի մը կապելու է, լմննա երթա։
— Տիկի՛ն, չիյտե՜ք, որ մեծ հարուստի համբավ ունինք և պզտիկ հարուստ ալ չենք։
— Գիտեմ որ ստակ չունինք... բայց երիտասարդն ամեն օր կուգա կերթա. ինչպես գիտեք, կը խենդենա մեր աղջկան վրա, աղջիկն ալ անոր վրա կը խենդենա, ի՞նչ պիտի ըլլա ասոր վերջը։
— Աստված ողորմած է։
— Աստված ողորմած է, գիտեմ, բայց երկու տարի եղավ։
— Մեր աղջիկը կարգելու համար առ նվազն չորս հազար ոսկվո օժիտ տալու ենք, մեծ ճանչցված ենք, եթե չկարենանք տալ, մեր գաղտնիքը հայտնած կըլլանք, երեսե կիյնանք և ավելի թշվառ կըլլանք․ պահպանենք այն համբավն և թերևս օր մը, ի՞նչ գիտես, անոր շնորհիվ կարենամ մեծ գործի մը մեջ մտնել։
— Ըսածդ կը հասկնամ, բայց քիչ մալ նայելու է, որ դուրսը ինչեր կը զրուցեն կոր այս երիտասարդին ամեն օր հոս գալուն վրա։
— Երկրորդականան խնդիր է անիկա։
— Բայց ասկից, աղջիկն ալ կը մաշի կոր, կրնա ըլլալ, որ ախտանա, առաջին սերը վտանգավոր է, կըսեն։
— Ի՞նչ ընենք։
— Ի՞նչ գիտնամ։
— Բան մը կուգա միտքս։
— Ի՞նչ։
— Ես կեոյա հավանություն չտամ անոնց ամուսնության։
— Էյ։
— Դուն ալ հավանություն չտաս։
— Վերջը՞։
— Թող մանչը գա, գիշեր մը փախցնե։
