Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Գնա մտի՛ր
Մարոյենց տուն,
Նա չափազանց
Բարի կին ե:
—Յես ե՛լ գիտեմ,
Վոր անգին ե,
Բայց վոր նրա
Հորթն եմ կերե՞լ:
— Բկիդ կանգներ,
Լավ չես արել.
Վոր եդպես ե,
Ա՛յ ամաչկոտ,
Հովսեփի մոտ:
—Ե, ի՞նչ ասեմ,
Ես ամառը
Նրա գառը..
—Ո՞ւմ ասեմ ե՛լ,
Հա՛, մեր Զաքին:
—Ես գարնան ել
Նրա մաքին...
—Ո՞վ մնաց ել
Հա՛, երեցը:
—Ես աշնանն ել
Նրա եծը...
—Այ դու ուտես
|
|
