գրություններով հիշեցնում եր բոյարին Գոլովինին իր ներկայությունը Մոսկվայում, մերթ խնդրելով, վոր իրան ընդունվի զինվորական ծառայության մեջ, մերթ առաջարկություն անելով, վոր իրան թույլատրվի մարդ ուղարկել կուրֆյուրստի և մելիքների մոտ։
1702 թ. մարտ ամսին Պետրոսը հրամայեց նորից հուսադրել Որիին, թե շվեդական պատերազմը աջողությամբ վերջացնելուց հետո, ինքն անպատճառ իր ձեռքը կառնե այն գործը, վորի համար ուղարկված ե նա։ Այս մի հաղթող թագավորի հաստատ խոստումն եր, վոր ամենից առաջ ազատում եր թե իրան, Որիին և թե մանավանդ նրա սրտակից կուրֆյուրստին ծանր, համարյա անիրագործելի հոգսերից, վորոնք կապված եյին միջին յեվրոպական մի խաչակրային բանդագուշանքի հետ: Ռուսաց ցարն իր խոստումը կկատարեր իր սեփական միջոցներով, և մեկն այլևս չեր մտածի իր զորքերը մի հեռավոր արկածախնդրության մատնելու, մյուսն՝ այդ բանի համար ահագին գումարներ գտնելու մասին։ Հասկանալի յե, թե վորքան մեծ պիտի լիներ նրանց ուրախությունը։ Դեսպանական Պրիկազում Որին և Մինաս վարդապետը, լսելով ցարական հուսադրումն, «արտասվելով խոնարհ շնորհակալություն հայտնեցին, - ասված ե պաշտոնական թղթի մեջ, - նորին ցարական մեծության, վոր նա չմերժեց իրանց խնդիրքը, այլ թագավորական խոսքով և խոստումով հաստատեց և ուրախացրեց իրանց»[1])։ Այս ուրախությունն Որին շտապեց հաղորդել Պֆայլցի կուրֆյուրստին, նրա մոտ ուղարկելով իր Թարգման Նազար Որեխովիչին։ Կուրֆյուրստն ել, իհարկե, պարտքի տակ չմնաց, և նույն տարվա աշնան Որին ստացավ նրանից մի նամակ, լեփ լեցուն բարեկամական զեղումներով, բարյացակամ մաղթանքներով, հուսադրություններով, խոստումներով և այլն և այլն։ Այդ պալատական սնամեջ շողոքորթություններով մենք, հասկանալի յե, զբաղվել չենք կարող։ Մեր առջև կա մի ավելի հետաքրքրական գործ, վոր սկսեց Որին:
Նույն ցարական «վողորմած» խոստումը նա հաղորդում եր և Ղարաբաղի մելիքներին մի հատուկ սուրհանդակի ձեռքով, վորի անունն եր Միրոն Վասիլիեվ։ Այս Միրոնը հայ եր, 30 տարուց ի վեր բնակություն ուներ Մոսկվայում, ընտանիքի տեր եր, ծառայել եր ռուսաց զորքի մեջ, ստացել եր կապիտանի աստիճան։ Այս բոլոր հանգամանքները Որիի համար յերաշխիքներ եյին, թե Միրոնը հավատարմությամբ, զգուշավոր գաղտնապահությամբ կկատարե
- ↑ Эзов, с. 111
