թե ինչ ա մի բուդալա գյադա, ով գիդա, լապստրակի վրա կրակ ա տվել...
— Լապստրակ զադ չկա, իսկի թվանք էլ չի տրաքել, իրանք իրանց վախից գոռգոռացել են, միթամ թե շատ լավ դիրքապահ են մեր գեղացոնց էլ հավան չեն, անպատճառ ղարավուլը խումբի տղա պետք ա ըլի...
— Տեսար ո՞նց էր լեզու առած դակլադ անում էն մինը... ասում ա՝ «վալլա′ տաջիկ էր...»։
— Տաջիկ-մաջիկ չկա, իրան ձեռքի թվանքն էր տրաքել...
— Ղորթ, տենա՜ս...
— Հաստատ բան եմ ասում քեզ։
— Արա՛, մի ինձ ասա տենամ, թե դրանք բա ո՞նց են կռիվ արել, Սասունն ու Զեյթունն իրար խառնել, է՜...
— «Մի հայը տասը տաճկի դեմ կկռվի առյուծի պես»,—ասել են դաշնակ խմբապետները, տղերանցը սարսաղացրել գցել են սար ու ձոր, վերջն էլ...
— Վերջն էլ ինչ որ հայ կար վերջացրին Սասունում էլ, Զեյթունում էլ, ու ես ինչ գիդամ...
— Սաղ Տաճկահայաստան ասա ու պրծի, էլի...
— Հա′, հա՛, հա′ ...Լավ են սկսել, ես ու իմ հոր հոգին, Տաճկաստանից մաքրել են հայերին, հիմի էլ էստեղից են մաքրազարդելու...
— Էստեղ էլ հո տաճիկ չկա։
— Տաճիկ չկա համա բոլշևիկ կա։
— Խի բոլշևիկը տաճի՞կ ա...
— Բա չիմացա՞ր, որ ասեց «վալլա, տաճի՜կ էր»...
— Էտպես ա, ով դաշնակ չի, դաշնակին հակառակ ա, տաճիկ ա։
— Հիմի ասենք, թե ես հակառակ եմ, ուրեմն քու ասելով տաճի՞կ եմ։
— Տաճիկ ես, բա՜ս, պերվի սորտի, տաճիկ։
— Դու մի ինձ էն ասա, թե էս խառն օրերը, էս ղալմաղալներն ու կռիվները, էս տաճիկն ու հայը, էս վրացին ու քուրդը, էս ե՞րբ ա վերջանալու, ե՞րբ...
— Կոմիտեն ասում ա, էսա մեր Հայաստանի մեջ ապրող թուրքերին վերջ ենք տալի, պրծանք, էս մին, բոլշևիկներին
