— Բալշևի՞կ ես,— հարց տվեց եկողը։
— Չէ՜... — ծոր տվեց Կիկոսը։
— Հա՞յ ես...
— Հա՜...
— Ձեռքիդ զենք, հրացան-բան ունե՞ս...
— Մի զադ էլ ա ունեմ ոչ։
— Դե ձեռներդ բարձրացրու, թե չէ գլուխդ շաղ կտամ։
Կիկոսը ձեռները վեր բարձրացրեց ու ետևի ոտների վրա կանգնած արջի նման սկսեց տմբտմբալ։
— Մո՛տ արի, – ձայն տվեց հրացանավորը Կիկոսին։
— Ըհը՛, էս էլ ես, մի լավ մտիկ, ի՞նչ ես ուզում ինձանից, ես մի անմեղ մարդ եմ,— ասաց Կիկոսն ու մոտեցավ, նկատելով որ առաջը կանգնած է մի զինվոր, որ աչքերն արյունով լցված, կատաղած, ուզում էր հարձակվել Կիկոսի վրա։
— Ո՞վ ես, ի՞նչ մարդ ես, որտեղի՞ց ես,— հարց տվեց զինվորը։
— Ես էդ վերի գեղիցն եմ, անունս Կիկոս ա, Թոփալանց Մակիչի տղա Կիկոս, ինձ սաղ գեղը ճանաչում ա։
— Անցիր առաջ,— հրամայեց զինվորը։
— Հրաման քեզ, բան չեմ ասում, մենակ թող տենամ, էշս ի՛նչ ելավ, է՛շս էլ տանենք,— ասաց Կիկոսն ու ծռվեց դեպի իշի կողմը, որը մի քարի տակ կանգնած՝ վիրավոր ականջն էր թափահարում։
— Կանգնի՛ր,— գոռաց զինվորը,- չշարժվե՛ս։
Կիկոսը տեղը մեխվեց, իսկ զինվորը երեսով դառնալով դեպի վերևի դիրքերը, գոռաց.
— Եկե՛ք, եկե՛ք, բալշևիկ եմ բռնել...
Սարի դոշից երեք հոգի թփթփալով ցած թռան։ Նրանք շրջապատեցին Կիկոսին ու ապուշ-ապուշ նայում էին նրա տարօրինակ գլխարկին, շենք ու շնորհքին, երբ մին էլ Կիկոսն ուրախացած, թե՝
— Վո՜ւյ, Ունան ջան, քե մատաղ, էդ դու ես... Ադա, բա հենց ինձ եք քոռ ասում, դու էդ ո՞նց ես քոռացել, որ ճնանչում չես Կիկոսին։
Ունանը, որ Կիկոսի աներձագն էր, զարմացավ, թե ո՞նց է Կիկոսն ընկել բալշևիկների մոտ։
