Ընկերացանք իրեն ողբով, արցունքով,
Անոր ալ մինչ ընկերացանք շիրմին քով,
Ու մենք դարձանք միայնակ։
Իզուր կարծեմք ալ գեթ յուր սուգ պահել սև,
Ոչ արտասուք, ոչ մը պիտ կա մշտատև,
Շա՜տ, թե պահեմք հիշատակ։
Մատյա՛ն սըգո, զոր մարդ կոչե Ապագա,
Որուն ամեն էշերն կարդալ կը բաղձա,
Ես քեզ վախեմ թղթատել.
Ինձ տրված չէր բարեգուշակ լինել բնավ
Եվ ոչ իսկ այժմ, ի սրտակցիս մահուն քավ
Ուղղել գըլուխս անընտել։
«Ո՞վ կը կարծեր, ո՜վ Տեր», հարցո՜ւմ մը ահեղ,
Զոր շարունակ կարծեմք կրկնել վերջին հեղ,
Բայց ափսոս այս է բախտ մեր.
Որ Վաղն՝ անդեն աղետներով բեղմնավոր
Դարձյալ գոչել տա մեր սրտին սըգավոր,
«Ո՛վ Տեր, և զայս ո՜վ կարծեր»։
Ո՜հ, ո՜վ կարծեր, երբ մեք ըզշուրջ նույն հասակ,
Նույն խանդն ավյուն ունեինք, նույն ըզփափագ
