տահայտելու մեջ և թե քնքուշ զգացմունքներ ու նուրբ յերգիծանք: Նրա պոեզիայի նյութը կազմում ե բուրժուական ազգայնական պայքարն ոտար ուժերի դեմ, պատժական անցյալը և ներկա խաղաղ կենցաղը։
Յերեք դեպքում ել բանաստեղծը մարտական նացիոնալիզմի
արտահայտիչ ե։ Իր գրվածքների մեծ մասը քարոզչական ե, հրապարակախոսական,
մանավանդ ռուս-տաճկական պատերազմի շրջանում
գրածները։ Ապրելով հայ բուրժուական լիբերիալիզմի նվաճումների
շրջանում , Ռ. Պատկանյանն արտահայտեց այդ շրջանը
ռազմական պոեզիայով։ Իր այդ տեսակետից յելնելով, նա խարազանեց
ոտարացող հայ խոշոր բուրժուային-աղային , մանավանդ
յերբ վերջինս իր ունեցածից մասն չեր հանում թյուրքահայ ազատագրության
գործին կամ նրա առորյա կարիքներին։ Իր «Ագատ
յերգերում» ազգային պայքարը յերգելիս, մանավանդ 1877-78 թ.
պատերազմի որերին, Ռ. Պատկանյանի գրիչը կծու
մարտական, միաժամանակ նեղ ազգայնական։
Պատկանյանի տաղանդի ամենամեծ արտահայտությունը նրա
Նոր-Նախիջևանի բարբառով գրած պատմվածքների և յերգիծական
վոտանավորների մեջ ե։ Այստեղ նրա գրչի արտադրությունը հասել
ե գեղարվեստական կատարելության։ Քաղքենիական կենցաղի ,
տղայական դասի բարքերի նկարագիրը տվել ե փայլուն գծերով,
յերբեմն ծաղրով, սուր յերգիծանքով, յերբեմն մեղմ յումորով:
Բայց այդ ամենը գրված լինելով տեղական բարբառով,լայն ընթերցող
մասսաների համար կորցնում են գրեթե իրենց ամբողջ
արժեքը։
Ռ. Պատկանյանը գրել ե գրական բոլոր տեսակներով՝ վեպեր.
պատմվածքներ , լեգենդ, բալլադ, առակ, պոեմ, ելեգիա, ներբող և
այլն։ Գրական այս ձևերով գործերն ավելի գեղարվեստական են և
արտադրված բանաստեղծի գրական դործունեյության առաջին շրջանում:
Վիպական արձակ գրվածքներից հայտնի յեն՝ «Յեա նշանած
եյի», «Փառասեր», «Տիկին ու Նաժիշտ»։ Նոր-Նախիջևանի բարբառով՝
«Չախու», «Բաց աղբար», «Քաղքեթոն», «Բարևագիր», «Խտպահատը վորի՞նն ե»,
«Փորսուխին Ավագը» և այլ:
