* * *
Հատակըս պարզ ու վըճիտ,
Կոհակներըս ոլորուն,
Լուսաբերը մինչև այգ
Ջըրիս միջին էր լողում։
Ի՞նչըս մընաց էն օրից,
Ո՞ր ջըրամոտ գեղերըս,
Ո՞րը իմ շեն քաղաքից,
Ո՞ր բերկրալի տեղերըս։
Տուրքը ջըրի ամեն օր
Իր սուրբ ծոցեն Արարատ
Մայրախընամ ինձ սընունդ
Պարգևում է լիառատ։
Բայց ես այն սուրբ ջըրերով,
Սուրբ Ակոբի աղբյուրին,
Պիտի ցողեմ արտորա՞յք
Իմ ատելի օտարին․․․
Մինչ իմ որդիք,― ո՞վ գիտե―
Ծարավ, նոթի, անտերունչ
Օտար աշխարհ հածում են
Թույլ ոտքերով կիսաշունչ․․․
Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ քըշեցին
Բընիկ ազգըն իմ հայկյան,
Նորա տեղը ինձ տըվին
Ազգ անկըրոն, մոլեկան։
Դոցա՞ համար զարդարեմ
Իմ հյուրընկալ ափերը,
Եվ կամ՝ դոցա՞ հրապուրեմ
Ճըպռոտ, պըլշած աչերը։
Քանի որ իմ զավակունք
Այսպես կու մընան պանդուխտ՝
Ինձ միշտ սըգվոր կը տեսնեք,―
Այս է անխաբ իմ սուրբ ուխտ․․․
Էլ չի խոսեց Արաքսը,
Հորձանք տվեց ահագին,
Օղակ-օղակ օձի պես
Առաջ սողաց մոլեգին։
ՆԿԱՐԻՉ
* * *
Ակնապիշ, անձայն, խորհուրդ ճակատիդ,
պատանի, ուր ես մտքով մոլորած,
ներկ ու վրձիններ ցիր ցան առաջիդ,
վշյա կտավը քու հանդեպ փռած:
Շուռ տուր աչերդ, նայե դես ու դեն,
տես, քեզ ծաղրում ե անմիտ ամբոխը,
զարթի՛ր, սիրելի, այդ անուշ քնեն,
գոնե մի անգամ հանե քո վոխը։
Բայց դու ներում ես նոցա վեհ հողով,
խուլ ես աշխարհի ունայն շշուկին...
հանկարծ աչքերդ փայլեց սուրբ շնորհքով,
հսկա սիրտդ թնդաց խիստ ուժգին։
Առիր վրձինը, թաց արիր ներկով,
շունչ տվիր անշունչ կոպիտ կտավին.
յերկնից խորհուրդը մեկնեցավ քեզմով,
քեզ անկարելին անհայտ ե բնավին։
Սեր, ատելություն, հանճար, բարկությոան
տվիր պատկերին մատիդ շարժվածքով,
ինչ վոր չի հայտնեց ճարտարի լեզուն,
դու պարզ հայտնեցիր անձայն խոսվածքով:
Ապշեց ամբոխը, վազեց, հառաջեց
քու կենդանագիր պատկերի դիմաց,
