Էջ:Literature, Harutyun Surkhatian.djvu/526

աղքատ այրիի հետ։ «Այս չքավոր ու կիսակիրթ տիրացուն, իր վողորմելի պատրաստությամբ, ավելի շատ ե գործում և ավելի շատ ոգնում խեղճ ժողովրդին, քան թե մենք, զարգացածներս՝ մեր բարձը գիտությամբ, մեր ունեցած հարստությամբ»,— ասում եր այդ «յես»-ը։ Յեվ յերիտասարդը լսելով նրան, թե՛ համոզվում և թե՛ զայրանում եր:

ԱՆՀՐԱՊՈՒՅՐ ՊԱՏԿԵՐՆԵՐ

Գյուղամիջից անցնելիս նրանք հանդիպեցին հիսունը անցած մի կարճահասակ, փոքրադեմ, խուզած մորուքով, սուր հայացքով և գոտեպինդ հագնված մարդու, վոր, չնայելով տարիքին, ճանապարհին ընթանում եր ժրությամբ։ Մոտենալով քահանային, նա հանեց մորթե գդակը, «որհնյա տերյ» ասաց և ապա նորեն գլուխը ծածկելով, բարևեց տանուտերին և նրա հյուրին։

— «Աստված որհնեսցե», ուստա Պետի, եդ ուր ես գնում,— հարցրեց քահանան։

— Ա գեր, ասըմ են Խոջան յեկել ա, հրաման ա բիրել, վոր են խեղճ Սայու տունը վեր գրի, գնըմ եմ տենամ, կարամ խնդրեմ, աղաչեմ, բալքի թե (գուցե), մարդ ա, սիրտը ռահմ (գութ) ընկնի, մի քիչ ելա մոհլաթ (միջոց) տա:

— Ա Պետ, յես Խոջին տեսա, գնըմ եր Սեմենովկա, ասեց եգուց եմ յեդ գալու,— հայտնեց քահանան:

— Հա՞:

— Հա:

— Դե են ա, գնացել ա պրիստավի յեդնից ելի, չուն պրիստավը երեկ ընդեղ եր... եդ հու բանը դժարացավ,— գուշակեց գյուղացին:

— Դե խի՞ յա դժվարանում. թե մոհլաթ տալու ըլի, եգուց ել կտա,— հուսադրեց քահանան։

— Չե, ա դեր, պրիստավը վոր յեկավ, բանը խարաբ կըլի, ռուս մարդ ա. լյուդուն գիդում չենք, խոսքը հասկանում չենք «պաշոլ դուռակ» ա ասիլու հու խեղճի ելած չելածը փեչատի (կնքե). նրա հետ մենք վո՞նց խոսանք։

— Ա, հրես խոսողն ըստի չի՞, ասլանի տոլ կանգնած. ոուսի լյուդուն ել գիդա, փռանգինն ել,— ասաց քահանան, ցույց տալով Կամսարյանին։

— Հա, դե ուր ա. եդ հու ասծու ողորմութինը կըլի:

— Ի՞նչ բան ե այդ,— հետաքրքրվեց յերիտասարդը։