կպչում ե բերողների մեկից, մյուսից, բայց նրանք հրելով խեղճ կնոջը բաց են նետում. նա կրկին մոտենում ե, բայց իզուր: Անճարացած գեղջկուհին սկսում ե իր ձեռում մեծացրած աչառուի հետ խոսել.
— Խնձոր ջան, այդ ո՞ւր են տանում քեզ. միթե բերանիս
պատառը քեզ հետ ենդուր համար եմ կիսել, վոր դու վերջը Բադիրի
տղի կալումը լծվես...
— Ա՛ անզգամ, դենը կորի, քիչ ժանգուժեն արա. մենք,
ի՞նչ անենք, քյոխվեն ա հրամայել, պատասխանում են բերողները։
Այդ ժամանակ վրա յե հասնում քյոխվի ոգնականը՝ Կյալին.
նա խփում ե մաթրախով կնոջն ու նրա ջանը մղկտացնում։ Կինը
վայր ե ընկնում։ Նրա փոքրիկ յերեխաները, տեսնելով իրենց մոր
վայր ըեկնելը, մոտենում են ու փաթաթվում։ Մանուկները ճիչ,
աղաղակ են բարձրացնում։ Մայրը մոռանալով ցավերը, սկսում
ե իր յերեխաներին մխիթարել։
-Լաց մի՛ լիլ, Հանես ջան, լաց մի լիլ, բա՛լա ջան։
Մուսին այդ ժամանակ Ստեփանանց կալը քամելիս ե լինում
շապկանց. նա վազում ե վոտն անել իր աչառը, չթողնել, վոր տանեն.
նա արդեն խլելիս ե լինում բյոխվի ոգնականից: Ահա այդ
ժամանակ ոգնության ե գալիս ինքը—քյոխվեն մաթրախը ձեռին:
Սրանից հետ թե ինչ ե պատահում, արդեն հայտնի յե ընթերցողին:
Արանքից յերկու ամիս անցած, մի որ Մուսինին պատահում եմ
Թիֆլիսում։ Մուսինի առաջի Թիֆլիս գալն եր։ Միմյանց վզով փաթաթվեցանք,
իրար համբուրեցինք:
-Մուսի ապի, դու ո՞վ, Թիֆլիսն ո՞վ. այս վարի, ցանքի ժամանակ
ի՞նչ ես շինում այստեղ, ——հարցրի յես զարմացմամբ:
-Վացուցանքն ինչո՞վ պիտի անեյի, քե մատաղ,մի յեզն ունեյի,
այն ել քյոխվեն խլեց, Բադիրի տղին տվեց:
Հա, մոռացա հարցնելու,—վրա բերի յես,— գանգատվեցիր,
թե վոչ:
-Վո՞րտեղից գանգատվեցի. գնացի Քարվանսարա, այնտեղ
ասացին, վոր հաշտարար դատավորը շուտով ցած ե գալու Դաղքյասաման
և թե Դիլիջան այլևս գանգատ չե վերցնում։
— Հե՞տո, — շտապով հարցրի յես:
— Հետո ի՞նչ։
— Չգնացի՞ր, գանգատ չարի՞ր:
