Էջ:Literature, Harutyun Surkhatian.djvu/717

— Փռանգի արաղ, իմ որումը խմած չեմ. դե մի ածա, տեսնեմ,— ասաց Աղասին:

— Եդհենց ե, եդհենց տղամարդ կաց, ուզբաշի Աղասի,— ասաց ուրախացած վաքիլ Մարութը — եսհենց արաղ գբրնատուրն ա խմում, նաչալնիկն ա խմում, կենտ-կենտ ել յերևի պրիստավն ա խմում. եդ մեծ պատիվ ա մեզ համար. Գուրգենն ապրի։

— Համ արաղը կխմենք, համ մեր բանը կանենք, ուզբաշի Աղասի, միամիտ կաց, — ասաց վաքիլ Գյուլունց Քիքին:

Գուրգենը ածեց կոնյակը. վաքիլբաշին ու վարքիլները մի—մի բաժակ խմեցին, վորի վրա պանիր, հաց ու ձուկը նախաճաշեցին ու նրանց վրա ելի մի-մի հատ հրաշալի հեղուկից կուլ տվին «ուխայ, ես ա զատ հա», կրկնելով ամեն մի բաժակի վրա։

— Փռանգի տունը չքանդվի. ես ա զատ, վոր նա հնարել ա հա. աշխարհիս իմաստությունը նրան ե տված տեղովն ելի, — ասաց Ծատուրը,— ինձ յեթե որը մի թաս սրանից տան, կյանքս մահու կտամ մեր հասարակության համար։

Հրաշալի տպավորության տակ հանձնաժողովը դուրս յեկավ Գուրգենի տնից։

— Գուրգեն, մատաղ,—ասաց փափկած տանուտերը հայաթով անցնելիս, — վոր ազատ ժամանակ ունենաս, ես աղբերը մի հանգով հեռացրու հայաթեդ, արևիդ մատաղ։ Վոր բանն ինձ մնա, քեզ իսկի չեմ նեղացնիլ. բարձր իշխանությունը հրամայել ա. ճար չի կա, պետք ա կատարենք. նաչալնիկը գալ պտի. հրամանը Պետրիպոլկեն ա։

— Լավք Աղասի ամի,—ասաց Գուրգենը, — մինչև մյուս կիրակի իմ հայաթում մի չոփ անգամ չի լինիլ. ամեն բան կհեռացնեմ. գոմերս ել կմաքրեմ։

— Ատա, Գուրգենը կանի, դա իրան խոսքին հաստատ ա, — ասաց Մարութը, — Գուրգենի արևին մատաղ յես. դրա պես տղամարդ մեր գեղումը ինչ մեր գեղումը, ես սաղ մհալը յեթե քանդես, վոչ մի գեղում եդհենց սրտաբաց տղամարդ չես գտնիլ: Յեկեք հիմի, յեկեք գնանք տեսնանք՝ Ավագիմն ինչ բանի յա։

— Եսոր գնանք Ավագիմի տունը, — հարցրեց տանուտերը։

— Հա. բա յերբ տասը գոմ ունի նա. մինչև նրա գոմերը կպտտենք, որը կմթնի,— ասաց վաքիլ Քիքին։

— Եսոր պետք ա անպատճառ Ավագիմի դազնանեն^[1] պրծնենք, վոր եգուց կարողանանք գեղի ներքի թաղը ման գանք,—ասաց տանուտեր Աղասին։

Հանձնաժողովը գնաց գյուղի մյուս հարուստի, Ավագիմի տունը:

1. Քննությունը: